เมดูซ่า

เมดูซ่า - Medusa เป็นคำที่มีมานานมากแล้ว ที่ยังคงเป็นรากศัพท์ไว้ในหลายๆภาษาโบราณ เช่น ในภาษาสันสกฤต คือ "เมธา ในภาษากรีก คือ Metis และในภาษาอียิปต์โบราณคือคำว่า Met หรือ Maat มีแหล่งกำเนิดจากตำนานของประเทศลิเบีย ที่นำเข้ามารวมในตำนานกรีกทีหลัง เป็นที่นับถือของชาวลิเบียโบราณว่าเป็น เทพแห่งงู หรือเจ้าป่าเจ้าเขาผู้มีอำนาจดุร้าย ในยุโรปสมัยโบราณยุคหิน งู ยังไม่ได้เป็นสัญญลักษณ์ของความชั่วร้าย ซึ่งเป็นทัศนคติตามคริสตศาสนาที่เกิดขึ้นมาภายหลัง หากเป็นสัญญลักษณ์ของพลังอำนาจเหนือธรรมชาติ และก็อาจเป็นไปได้ที่ว่า เมดูซ่า เจ้าแม่ผู้ทรงพลังจากสังคมโบราณ เป็นเค้าเงื่อนที่ชาวอินเดียนำไปผูกเป็น เจ้าแม่ทุรคา หรือ กาลี ก็ได้

เมดูซ่า นั้น แต่เดิมทีหลายพันหลายหมื่นปีมาแล้วก็คงเป็น เจ้าป่าเจ้าเขาที่มีอำนาจ มีผมขอดหยิกหยักถักเป็นเปียเล็กๆทั่วทั้งหัวแบบชาวอัฟริกัน (แบบที่เรียกว่า dreadlocks) ที่ดูคล้ายงูในสังคมดึกดำบรรพ์ ที่ยังนับถือยกย่องให้ผู้หญิงเป็นใหญ่ ภายหลังที่สังคมกรีกกลายมาให้ผู้ชายเป็นใหญ่ ภาพพจน์ของ เมดูซ่า ก็ค่อยๆเปลี่ยนไป เนื่องจากเทพบุรุษเข้ามาแทนที่เทพสตรี ในสังคมกรีก ในช่วงพันปีแรกของอาณาจักรกรีก จนมาถึงประมาณ ๖๐๐ ปีก่อนคริสตศตวรรษ วิหารบูชา เมดูซ่า ก็ถูกทำลายลงไปไม่เหลือซาก ชาวกรีกคงเอามาผูกเป็นตำนานให้เป็นนางมารร้ายไปในภายหลัง ชื่อของเธอ ก็กลายไปเป็นเพียงตำนานแห่งความพ่ายแพ้ ที่ถูกฆ่าโดย เพอร์ซีอุส แล้วชาวกรีก ก็ถ่ายทอดพลังอำนาจของ เมดูซ่า มาให้ เทพอะธีน่า ผู้เป็นเทพสตรีตัวอย่างของสังคม ที่ชาวกรีกต้องการใช้เป็นแบบอย่าง คือรักษาพรหมจรรย์ และรับใช้ครอบครัว ยึดมั่นในความซื่อสัตย์จงรักภักดีและเทิดทูน เทพเซอุส พระบิดา เหนือตนเอง ตามตำนานกรีกนั้น เมทิส แม่ของเมดูซ่าและพี่น้องอีกสองสาว ทั้งเมดูซ่าและพี่สาวแต่เดิมนั้น เป็นสาวงามมาก ต่อมา เมทิส แม่ของนาง ถูก เทพเซอุส ข่มขืน แล้วกลืนลงท้องไป เมทิส เป็นเจ้าแห่งปัญญา และสามารถแปลงร่างต่างๆได้ เซอุส จึงอาศัยพลังปัญญาและเวทย์มนต์ของ เมทิส มาเพิ่มอำนาจให้ตัวเอง ช่วยให้ เซอุส มีอำนาจยิ่งใหญ่กว่าเทพทั้งปวง และยังสามารถแปลงร่างได้ดังใจนึก ไปเอาสตรีมากมายเป็นภรรยาได้ในภายหลัง พลังของ เมทิส สำลักออกทางหน้าผากของเซอุส กลายเป็นเทพธิดา อะธีน่า ผู้ได้รับมรดกทางปัญญาจาก เมทิส ผู้เป็นแม่ ตั้งแต่เกิดมา อะธีน่า ก็ถือ เมดูซ่า เป็นศัตรูคู่แค้นที่จักต้องพิฆาตให้ดับสิ้น เพราะในบรรดาพี่น้อง มีแต่เมดูซ่า ผู้เดียวที่เป็นมนุษย์ พี่สาวชาวกอร์กอนทั้งสองร่วมท้องแม่ของเธอ มีสถานะเป็นเทพ จึงฆ่าไม่ตาย อะธีน่า จึงหันมาหาทางทำลาย เมดูซ่า แต่ผู้เดียวในบรรดาลูกแม่เดียวกันทั้งหมด วันหนึ่งใน วิหารอะธีน่า ที่ชาวกรีกสร้างไว้บูชาสักการะแต่ละเทพเป็นวิหารๆไป เทพอะธีน่า เป็นเทพอุปถัมภ์ของสาวพรหมจารี ที่สตรีพรหมจรรย์ชาวมนุษย์มักไปบูชา สาวงาม เมดูซ่า ที่มีชายมากหลายหมายปอง ก็ไปบูชา เทพอะธีน่า ยังวิหารตามปกติ เทพโพไซดอน ได้ประจักษ์เห็นความงามของนางแล้ว ก็ต้องการครอบครองโดยใช้กำลังขืนใจ อะธีน่า จึงได้โอกาสใส่ความว่า เมดูซ่า บังอาจลบหลู่นางด้วยการสู่สมในวิหารอันศักดิ์สิทธิ์ แล้วฉวยโอกาสสาบ เมดูซ่า ให้กลายเป็นมารร้ายน่าเกลียดน่ากลัว และสาปให้ผมอันสวยงามลือชื่อของนาง กลายเป็นงูเต็มหัว จากสาวงามเลื่องชื่อ ต้องมากลายเป็นมารร้ายที่น่าชิงชังขยะแขยง จนใครที่ได้เห็น จะต้องกลายเป็นหินไป เมดูซ่า ทั้งชอกช้ำ ทั้งอับอาย ก็แปรความเจ็บช้ำที่ได้รับให้กลายเป็นความเคียดแค้นชิงชัง ต้องการทำร้ายหมายมาดทุกชีวิตที่ขวางหน้า โดยทำให้กลายเป็นหินไปจากการมองหน้าของนาง เป็นการตอบโต้ความอยุติธรรม ที่ทำให้นางต้องรับ ชะตากรรมอันโหดร้าย เมดูซ่า จึงกลายเป็นมารร้าย ผู้เป็นที่กล่าวขวัญถึง มากที่สุดในตำนาน กรีก มีทั้งภาพสลัก รูปปั้นต่างๆของเมดูซ่าตามวิหารต่างๆมากมาย

ผู้ที่ฆ่า เมดูซ่า ได้คือ เพอร์เซอุส เมื่อ เพอร์ซีอุส ตกหลุมรัก โพลีเดคเทส ก็ต้องออกล่าหา เมดูซ่า เพื่อตัดหัวมาตามสัญญาที่ให้ไว้กับ เทพอะธีน่า ซึ่งรอคอยหาคนมากำจัด เมดูซ่า ให้อยู่นานแล้ว เพราะความเป็นเทพของนาง ทำให้ไม่สามารถไปแสดงอำนาจพาลได้ถนัด ยังต้องอาศัยเหตุผลข้ออ้าง และน้ำมือคนอื่นไปกำจัดศัตรูให้ กี่คนๆมาแล้วที่ต้องการไต่เต้าสร้างวีรกรรม ที่ได้กลายเป็นหินไปหมด ทันทีที่ เพอร์ซีอุส มาเข้าทางตน อะธีน่า ก็กุลีกุจอปรากฏตัวขึ้นทันที เพื่อช่วยให้ทุกอย่างดำเนินไปตามแผนกำจัด เมดูซ่า ของนางโดยราบรื่น อะธีน่า จึงช่วยบอกทางให้ เพอร์ซีอุส ไปยัง ซามอส อันเป็นที่พำนักของ นางกอร์กอนสามพี่น้อง เทพอะธีน่า ก็ได้ประทานโล่ห์ที่เป็นเงามันวับเหมือนกระจก แล้วช่วยให้ภาพปรากฏของนางมารทั้งสาม เพื่อ เพอร์ซีอุส จะได้เห็นว่าหน้าตาเป็นอย่างไร และเตือน ไม่ให้มองหน้าเมดูซ่าตรงๆ เพราะจะทำให้กลายเป็นหินไปเสียก่อน จากนั้น อะธีน่า ก็ให้อนุชา คือ เทพเฮอร์มีส (ที่ชาวโรมันเรียกว่า เมอร์คิวรี่ นั่นเอง) ซึ่งก็เป็นเทพบุตรของ เซอุส อีกผู้หนึ่ง ไปนำ ดาบโค้ง ของโครนัสมาให้


เพอร์ซีอุส เพื่อใช้ฆ่า เมดูซ่า เพื่อให้เป็นหลักประกันว่า เพอร์ซีอุส จะปฏิบัติการได้สำเร็จ ก็ต้องอาศัยของวิเศษอื่นๆอีก อะธีน่า จึงช่วยบอกอุบายรายละเอียด และชี้ทางให้ เพอร์ซีอุส ไปหานางแม่มดสามพี่น้องแห่ง เกรยี ผู้เป็นแม่เฒ่ามาตั้งแต่เกิด นางทั้งสามมีตาเพียงดวงเดียว และมีฟันเพียงซี่เดียว ต้องแบ่งกันใช้ แต่ก็ทะเลาะเบาะแว้งแย่งตาแย่งฟันกันมาชั่วชีวิต เพอร์ซีอุส จึงอาศัยความชุลมุนจากการแก่งแย่งนั้น เข้าไปขโมยดวงตาและฟันพวกแม่มดเกรยีมา เพื่อบังคับให้นางทั้งสามบอกทางไปหานางนิ้มฟ์ผู้ใจดีแห่งอุตรทิศ แล้วจึงจะคืนตาและฟันให้ เมื่อ เพอร์ซีอุส รู้ทางแล้ว ก็ไปหา นางนิมฟ์ผู้ใจดี ผู้ให้ยืมรองเท้ามีปีกที่ทำให้เหาะได้ หมวกวิเศษที่ทำให้ล่องหนได้ และกระเป๋าวิเศษเพื่อไว้ใส่หัวเมดูซ่า เมื่อได้ของวิเศษต่างๆแล้ว เพอร์ซีอุส ก็เข้าไปยังถ้ำของนางมารกอร์กอนสามพี่น้อง เมื่อไปถึงก็พบว่า เมดูซ่า กำลังนอนหลับกับพี่สาวทั้งสอง เพอร์ซีอุส ก็ได้ อะธีน่า ที่ตามมาช่วยอยู่ตลอดเวลา ช่วยถือโล่ห์ให้ จากภาพเงาของเมดูซ่าในโล่ห์มันวับ เพอร์ซีอุส ก็ตัดหัว เมดูซ่า ขาดแล้วเก็บใส่ถุงวิเศษทันที เลือดไหลนอง ออกจากคอของ เมดูซ่า ก่อกำเนิดเกิดออกมาเป็น ม้ามีปีก เพกาซัส แล้ว เมดูซ่า ก็จบสิ้นความระทมทุกข์ทรมาน จากชีวิตอันโหดร้ายของเธอ ส่งผลให้ เพอร์ซีอุส กลายเป็นวีรบุรุษอมตะ ผู้ปราบมาร ของชาวกรีกไป

Crayon mine

Le crayon mine, souvent appelé crayon à papier, ou dans le nord de la France crayon de bois, crayon-bois ou crayon gris, ou dans l'est de la France crayon de papier, est utilisé dans de nombreux domaines. Le fait qu'il soit facile d'effacer ses traits à l'aide d'une gomme est l'une des raisons de son succès.

Il est constitué d'au moins deux parties :

un centre en graphite mélangé à de l'argile, appelé mine, servant à laisser des traces ;
une protection en bois protégeant la mine de la cassure et les doigts de l'utilisateur de traces noires.
Le crayon mine a été mis au point par Nicolas-Jacques Conté en 1795 pour remplacer un graphite pur (appelé plombagine) provenant d'Angleterre. Parfois, à une de ses extrémités, se trouve une petite gomme permettant quelques effacements.

Avant la généralisation de l'invention de Conté, le crayon était un tube métallique fendu et muni d'une petite bague coulissante pour maintenir la mine, ceci aux deux extrémités, ce qui permettait d'utiliser deux mines différentes (plombagine et craie blanche, ou sanguine, sépia, etc). Par la suite, pour le dessin technique ou de précision, le crayon mine a été remplacé par le portemine utilisant des mines aux diamètres calibrés de 0,3, 0,5 ou 0,9 mm (pour les principaux formats).

Dureté des mines
H signifie hard (« dur » en anglais, que l'on pourrait traduire par « sec ») ;
B signifie black (« noir » en anglais) ;
HB signifie hard black (c'est-à-dire « moyen ») ;
F signifie fine point (« pointe fine »). Il s'agit du véritable milieu, HB étant en fait un peu plus gras.
Cette classification a été créée par Lothar Faber vers 1839 ; elle est très courante en France. On trouve également une codification numérique utilisée dans de nombreux pays.

Plus le crayon est sec (H), plus sa trace sera légère ; plus le crayon est gras (B), plus sa trace sera noire. La version la plus répandue est le HB. En dessin, on utilise généralement du HB, facile à effacer, puis l'on renforce les ombres au moyen de crayons plus gras. Les mines les plus dures sont surtout utilisées en dessin technique.

La dureté est en liaison directe avec la proportion d'argile contenu dans la mine : plus celle-ci est importante, plus la mine porte du côté "H" : l'argile est une charge (maigre), le graphite joue simultanément le rôle de liant (gras) et de pigment.

Il existe aussi des crayons en graphite sans bois, appelés mine de plomb ou mine de graphite.

Types de crayons

Crayons de couleurs
Les crayons de couleurs utilisent des mines faites de pigments mélangées à de l'argile et de la gomme ou de la résine. Ils sont apparus au début du XXe siècle et leur emploi s'est généralisé dans la seconde moitié du siècle.

Généralement, ceux-ci sont en bois, mais par souci de sécurité, des crayons « sans bois », et des crayons de cire ont fait leur apparition. Destinés aux plus jeunes, ils permettent une meilleure prise en main (grâce à un format « large » adapté) et évitent les échardes.

Ils sont, le plus souvent, destinés à l'usage du coloriage à l'instar du stylo-feutre.

Les crayons de couleurs font aussi partie de la trousse de l'écolier et sont, à ce titre, souvent associés à la jeunesse et à l'école.

Crayon aquarelle
Les crayons aquarelles sont des crayons de couleurs constitués de mines miscibles dans l'eau, ils sont utilisés secs ou dilués dans l'eau, seuls ou dans les techniques mixtes avec la gouache et l'aquarelle. Les traces de crayons allongés d'eau se diluent et donnent l'aspect de l'aquarelle.

Crayon pastel
Les crayons pastel ont une mine dont la constitution est celle du pastel sec mais rendue moins friables par l'adjonction d'une plus importante quantité de gomme arabique. Ils s'emploient seuls ou en complément de la technique du pastel sec et aussi dans des technique mixtes, notamment avec la gouache.


Crayon fusain
Les crayons fusains sont constitués de mines en fusain aggloméré, comme pour les crayons graphites, ils sont plus ou moins tendre, leur dureté varie entre 4h à 4b. Ils permettent un travail plus précis que les bâtons de fusain.

ที่มาของ"สัญญลักษณ์ร้านตัดผม"

สัญลักษณ์ไฟหมุนที่ร้านตัดผม เรียกว่า "บาร์เบอร์ โพล" (barber pole) ถือกำเนิดขึ้นในทวีปยุโรป ยุคที่ช่างตัดผมรวมอยู่ในอาชีพหมอฟันและศัลยแพทย์ หรือจะว่าผ่าตัด ถ่ายเลือด ทำฟัน เป็นภาระหน้าที่อย่างหนึ่งของช่างตัดผมก็ได้

เป็นเช่นนั้นอย่างเป็นทางการตั้งแต่ พ.ศ.1639 ที่ประเทศฝรั่งเศส ด้วยฝีมืออาร์คบิชอปแห่งร็วง เมืองหลวงของแคว้นนอร์มังดี ท่านสั่งห้ามบุรุษไว้หนวดเคราโดยเด็ดขาด ทำให้กิจการตัดผมและโกนหนวดเครามีความจำเป็นมากขึ้น แล้วใครจะมีของมีคมเท่าศัลยแพทย์เล่า

กระทั่งภายหลังเมื่อการแพทย์มีความชัดเจนในสาขาของตนยิ่งขึ้น อาชีพศัลยแพทย์กับช่างตัดผมจึงถึงแก่กาลต้องแยกจากกันโดยสิ้นเชิง เหลือเพียงสัญลักษณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความบังเอิญตกทอดเป็นมรดกจากหมอผ่าตัดถึงช่างผัดผม

เรื่องก็เพราะ ครั้งยังทำงานทูอินวัน ระหว่างการผ่าตัดถ่ายเลือดผู้ป่วย คุณหมอจะพาดแถบผ้าพันแผล 2 เส้น รอไว้ เส้นหนึ่งสำหรับพันรอบแขนผู้ป่วยก่อนถ่ายเลือด เส้นหนึ่งไว้พันแผลภายหลังงานเรียบร้อย นานเข้าแถบผ้าพันแผล 2 เส้น ก็เป็นภาพเจนตาจนเป็นที่เข้าใจตรงกันทั่วไปว่าเป็นร้านคุณหมอ (ที่รับตัดผมด้วย)

จากแถบผ้าพันแผลวิวัฒน์เป็นเสาทาสีเลียนแบบ ติดตั้งอย่างถาวรภายนอกร้าน มองคล้ายเกลียวริบบิ้น 2 สี เรียก "เกลียวริบบิ้นสีขาวแดงสองเส้นพันรอบแท่งเสา" ว่า บาร์เบอร์ โพล จากยุโรปไปถึงอเมริกา ช่างตัดผมอเมริกันรักชาติเติมสีน้ำเงินเข้าไปในบาร์เบอร์ โพล ด้วย เป็นสีแดง ขาว น้ำเงิน ตามสีธงชาติสหรัฐอเมริกา

บาร์เบอร์ โพล กลายเป็นสื่อสัญลักษณ์สากลของร้านตัดผมในที่สุด เห็นปุ๊บรู้ปั๊บว่าเป็นร้านตัดผม โดยไม่ต้องคอยมองหาป้ายชื่อร้าน ทั้งยังบอกให้ทราบด้วยว่าร้านเปิดทำการหรือไม่ หากไฟหมุนเปิดอยู่แสดงว่าร้านเปิด เข้าไปใช้บริการได้ หากไฟปิดคือร้านปิด ตรงไปร้านอื่นได้เลย

ต้นทางของวัฒนธรรมไฟหมุนหน้าร้านตัดผมจึงคือเมืองร็วง แคว้นนอร์มังดี ประเทศฝรั่งเศส ซึ่งปัจจุบันเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่สำคัญแห่งหนึ่งของฝรั่งเศส โดดเด่นด้วยมหาวิหารนอเตรอดาม สร้างเสริมต่อเติมด้วยสถาปัตยกรรมหลายยุคหลายสมัยจากศตวรรษที่ 12 ถึงศตวรรษที่ 19 และเป็นเมืองที่ฝังศพวีรบุรุษชาวฝรั่งเศสในยุคกลาง เฉพาะอย่างยิ่งเป็นที่ฝังพระหทัยของพระเจ้าริชาร์ดใจสิงห์ (Richard the Lion Heart) กษัตริย์อังกฤษผู้ประทับอยู่ในฝรั่งเศสมากกว่าอังกฤษ

Pocky

Pocky (ポッキー, pokkii?) (Japanese pronunciation IPA: /pokːiː/) listen (help·info) is a Japanese snack food produced by the Ezaki Glico Company of Japan. It was first sold in 1965, under the name Chocoteck, and consists of a biscuit stick coated with chocolate. Pocky was an instant hit among Japanese teenagers, and brought in sales of 30 billion yen in its first two years. The name was changed to "Pocky", after the Japanese onomatopoetic word for the sound Pocky makes when bitten, pokkin (ポッキン). The original was followed by "Almond Pocky" in 1971, with an almond coating, and "Strawberry Pocky" in 1977. Today, the product line includes such variations as milk, mousse, green tea and coconut flavored coatings, and themed products such as "Decorer Pocky", with colorful decorative stripes in the coating, and "Men's Pocky", a dark (bittersweet) chocolate and "mature" version.

Pocky is very popular in Japan. In bars, it is sometimes served in a glass of ice water. It also has a significant presence in other East Asian countries such as China and South Korea. In Europe, Pocky is renamed Mikado after the game Mikado. In the United States and Canada, Pocky can be found in Asian supermarkets (such as Mitsuwa) and the international section of most large supermarkets, such as Wegman's, as well as Wal-Mart Supercenters and anime convention dealers' rooms. In Malaysia, Pocky was renamed as Rocky, perhaps to avoid a vulgar word in Malay with similar pronunciation. Pocky has recently been marketed in America by LU, a company of the Danone Group, although it is also marketed by Ezaki Glico's American division, Ezaki Glico USA Corporation. In Australia, Pocky is usually sold in Japanese convenience markets along with other Japanese foods and products.

Outside of Japan, Pocky is fairly popular among Japanophiles and anime fans. Its constant association with the Engrish phenomenon and the oddness of some of its versions (like the "Men's Pocky" bittersweet flavor), as well as the several Pocky parodies seen on many anime/manga series, contribute to the snack's reputation.

Pocky flavors
Pocky can be found in dozens of varieties. The most popular flavors include chocolate, strawberry, and almond. Some of the more unusual flavors include the seasonal flavors of honey (spring) and kiwifruit mango (summer). There is also the bittersweet version of chocolate Pocky called Men's Pocky. There are also regional flavors of Pocky such as grape (Nagano), yubari melon (Hokkaido), giant mikan (lemony, sold in Kyūshū), powdered tea azuki bean (Kyoto), Kobe wine (Kobe). There are also such flavors as banana, coffee, caramel, marble royal milk tea, melon, milk, cream cheese, berry, sweet potato, coconut, almond crush, pineapple, pumpkin, pizza and hazelnut.

Some other unique Pocky flavors include kurogama (black sesame), kinako (soy bean flour), and green tea, which are popular Asian cuisine items cleverly incorporated into dessert flavours.

Special variations of Pocky include Decorer Pocky (which features extra decorative icing) and Mousse Pocky (which features extra thick, mousse-like icing).

A related product is Pretz, which is a savoury version of Pocky that features flavours like tomato and salad.

"ร่ม" ถือกำเนิดมาได้อย่างไร

เวลาฝนตกจะนึกถึงอะไรเป็นสิ่งแรก ใช่แล้วคนส่วนใหญ่ก็จะนึกถึงสิ่งของสิ่งหนึ่งที่เรียกว่า ต้องมีมาคู่เวลาฝนตกเลย ก็คือ "ร่ม" นั้นเอง อย่างน้อยก็ช่วยเราไม่ให้เปียกฝนได้ระดับนึงแหละ ทำให้เราเดินทางไปไหนได้สะดวกขึ้น แต่ใครจะรู้บางว่า “ร่ม” ที่เรากางอยู่น่ะ จริงๆแล้วในสมัยก่อนหรือยุคเริ่มแรกเขาไม่ได้มีไว้กันฝนหรอกนะ

"ร่ม” หรือที่เรียกว่า “Umbrella” มีรากศัพท์มาจากคำว่า “Umbra” ซึ่งเป็นภาษาละติน แปลว่า “บังแดด” ร่มถือกำเนิดขึ้นในดินแดนเมโสโปเตเมีย ประมาณ 3,500 ปีมาแล้ว ซึ่งดินแดนแถบนี้จะมีพื้นที่เป็นทะเลทรายเกือบทั้งหมด นานๆจะมีฝนตกลงมาสักที ร่มจึงใช้ในการกันแดดมากกว่ากันฝน

จนเมื่อราว 1,200 ปีก่อนคริสต์กาล ในสังคมอียิปต์เชื่อกันว่า ท้องฟ้าคือร่างกายของเทพธิดานามว่า “นัต” ซึ่งปกคลุมโลกดุจร่มอันมหึมา มนุษย์จึงได้คิดสร้างร่มขึ้นไว้เป็นตัวแทนของเทพธิดานัต เพื่อใช้ปกป้องคุ้มครองผู้ที่อยู่ใต้ร่มเงา ที่ส่วนใหญ่จะเป็นผู้สูงศักดิ์ โดยเฉพาะกษัตริย์

ต่อมา ชาวกรีกได้รับเอาวัฒนธรรมการกางร่มมาจากอียิปต์ ในยุคแรกๆนั้นจะมีความเชื่อว่าผู้ที่จะกางร่มได้นั้นจะต้องเป็นผู้ที่มีอำนาจเท่านั้น แต่ระยะหลังความเชื่อนี้เริ่มจางลง ทำให้คนธรรมดาก็สามารถที่จะเดินกางร่มได้ แต่การกางร่มก็จำกัดอยู่เฉพาะในวงของสตรีเท่านั้น ซึ่งวัสดุที่ใช้ในการทำร่มส่วนใหญ่คือ กระดาษ ต่อมาบรรดาผู้หญิงก็เริ่มที่จะเรียนรู้วิธีการทำร่มแบบใหม่ ที่นอกจากจะกันแดดได้แล้ว ยังสามารถกันฝนได้ด้วย โดยการใช้น้ำมันทาลงบนร่มกระดาษให้ทั่ว ซึ่งร่มก็จะสามารถกันน้ำได้

จนถึงคริสต์ศตวรรษที่ 18 ผู้ที่กางร่มส่วนใหญ่ก็ยังคงเป็นผู้หญิง เพราะเนื่องจากว่าผู้ชายกลัวที่จะโดนสบประมาทว่าอ่อนแอ จึงไม่ค่อยมีใครนิยมกางร่มเท่าใดนัก จนในปี ค.ศ.1750 โจนาส แฮนเวย์ ชายชาวอังกฤษ เป็นชายคนแรกที่ลุกขึ้นมาพกร่ม ท่ามกลางเสียงเย้ยหยันของคนรอบข้าง แต่เขาไม่สนใจ และยังยืนยันว่าจะพกร่มต่อไป จนกระทั่งการพกร่มเป็นที่ยอมรับของคนอังกฤษไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชายก็ตาม จนกระทั่งถึงทุกวันนี้
รู้อย่างนี้แล้วชายคนไหนที่ไม่ค่อยกล้าพกร่ม ก็ควรที่จะเปลี่ยนความคิดซะใหม่นะคะ เพราะว่านอกจากฝนจะทำให้เปียก แล้วอาจจะไม่สบาย เป็นไข้หวัดได้นะจ๊ะ ส่งผลกระทบต่อการเรียน และการงานของอีกด้วย ยังไงก็ดูแลรักษาสุขภาพกันด้วยนะจ๊ะ

วันแม่ ^^

อุ่น ใดๆ โลก นี้ มิ มี เทียบ เทียม

.

.

.

12 สิงหา วันแม่

วันนี้เอาดอกมะลิไปให้แม่ ให้น้องเล่นกีตาร์เป็นดนตรีประกอบจาได้ซึ้งๆ

แต่ไม่เลย เพราะว่าดีดมั่ว - -" เขิลกานไป เกิ้กๆ

วันนี้แม่ใช้อะไรเราก้อไม่บ่น ( เฉพาะวันนี้ ) 555+

เพื่อนๆทามไรให้แม่กานยัง รีบๆทำล่ะ ฟิ้วววว ~~....

วันนี้มีความสุข วันอังคารขี้เกียดไป ร.ร. !!

หนูร้ากกกกแม่ ฮิ้วววววววว ^^

L O V E M O M

Les Simpson

Les Simpson (en anglais : The Simpsons) est une série d'animation américaine créée en 1989 sous la plume acérée de Matt Groening. La première diffusion a eu lieu le 17 décembre 1989 sur le réseau américain Fox. En France, la série a été diffusée depuis le 15 décembre 1990 sur Canal+, à partir du 9 janvier 1993 sur France 3 et depuis le 2 janvier 2006, sur W9[1]. M6 la diffuse tous les samedis et dimanches depuis le 19 mai 2007. En Belgique Les Simpson est diffusé sur Club RTL. Au Québec, la série est diffusée sur Télétoon (chaîne officielle des Simpson québécois) et sur TQS (saisons 1 à 9 seulement — ancienne chaîne officielle des Simspon québécois).

Le thème
Springfield, petite ville typiquement américaine. Ce nom a été choisi parce qu'il y a de nombreuses villes le portant aux États-Unis, mais ce n'est pas l'une d'elles en particulier. Il y a là le supermarché, les écoles, la mairie, le poste de police, le bar, le centre commercial, la centrale nucléaire… et la famille Simpson. Les Simpson sont une caricature satirique de la famille américaine moyenne, Matt Groening s'étant basé sur sa propre famille pour camper chacun des membres de la famille Simpson, dont il a pris les prénoms mais pas forcément les traits de caractère. Les thèmes abordés sont souvent les mêmes : la cupidité, la jalousie, la gourmandise, la religion. Ces thèmes sont toujours abordés avec humour, gentillesse et générosité.

Le dessin est, de prime abord, repoussant : personnages jaunes[2] aux gros yeux globuleux, ne possédant que quatre doigts à chaque main[3], dessin aux perspectives maladroites et rectilignes, animation apparemment approximative. Autre particularité, les personnages n'ont pas d'ombre (sauf à de rares exceptions du scénario), c'est pourquoi ils donnent parfois l'impression de « flotter » dans le décor. Une fois franchi le cap d'acceptation du dessin, on finit par s'attacher aux personnages de cette famille et on peut finir par les trouver beaux.

On peut reprocher à la série d'être souvent grossière, parfois vulgaire. Cependant, c'est la gentillesse et la bonté qui priment, même si la morale est très souvent mise à mal.

Même si la famille Simpson n'a pas d'opinion politique prononcée, plusieurs indices disséminés çà et là au cours des épisodes mènent à penser que, à l'exception d'Homer dont l'opinion varie beaucoup, ils sont plutôt démocrates ; il est à noter que la FOX, qui produit et diffuse la série, est une chaîne de télévision ouvertement républicaine…

Tous les épisodes sont émaillés de références cinématographiques, picturales ou musicales. Certains décors, certaines scènes, certaines musiques sont tirés de films ou séries télévisées connus. Il faut être très attentif à chaque épisode pour les découvrir. Un peu à l'instar des apparitions d'Alfred Hitchcock dans ses films.

Si le thème principal créé par Danny Elfman est très connu, chaque épisode possède une bande originale composée et dirigée par Alf Clausen et interprétée par un orchestre de trente-cinq musiciens. Alf Clausen a été récompensé de nombreuses fois pour ses partitions.

Le générique
Générique de début
Sur une musique composée par Danny Elfman (Edward aux mains d'argent, l'Étrange Noël de Monsieur Jack, Les Contes de la crypte,Spiderman…), on voit toujours le même début (vue plongeante de la ville, poursuite de personnages de lieu en lieu…) mais avec trois variantes à chaque épisode : l'entrée dans la salle de classe où Bart, puni, écrit des lignes au tableau. À chaque épisode, la punition est différente et est toujours en rapport avec son comportement nuisible envers les autres. Ensuite, le solo de saxophone de Lisa. Lorsque Maggie passe par la caisse, le prix qui s'affiche est 847,63 USD. Puis, en fin de générique, l'entrée dans le salon de la famille Simpson où l'on voit le canapé et les personnages arrivant d'une manière à chaque fois différente... Le générique a été remodelé quatre fois au cours de la série. Lorsque l'épisode est plus long que la moyenne, le générique est tronqué, passant de la vue plongeante sur Springfield à la salle de classe puis directement à l'entrée de la voiture dans le garage. À noter aussi que, pour le trois centième épisode, Bart a détruit le tableau avec une hache.

Les épisodes spéciaux d'Halloween ont également un générique spécial : Bart est un zombie comme le reste de la famille. Dans l'épisode Kill Gil récemment diffusé aux États-Unis, le générique a été refait pour Noël, toute la ville est enneigée, il y a des décorations, les gens sont habillés chaudement et Bart fait du snowboard. D'autres variantes du générique existent, mais restent plus anecdotiques. Notamment celui où Bart est obèse.

La famille Simpson
et les côtes de porc grillées avec sa sauce aux pommes, le tout arrosé de bière Duff. Il est le responsable de la sécurité du secteur 7G[6] à la Centrale nucléaire de Springfield. Il déteste son voisin Ned Flanders mais, pourtant, il lui viendra quelquefois en aide (lorsque son magasin « Le Palais du Gaucher » (Leftorium ou « le Gauchérium », dans la version québécoise) était au bord de la faillite, il lui a amené des dizaines de clients). Lors d'un épisode, on apprend qu'Homer était très intelligent lorsqu'il était jeune, mais il s'était entré vingt-quatre crayons de cire dans le nez et un est resté bloqué dans son cerveau.
Marjorie (dite Marge) Bouvier, épouse d'Homer Simpson, la mère, choucroute bleue sur la tête, être sensible et sensé, c'est elle qui régit toute cette belle petite famille. Élément modéré de la famille, il lui arrive parfois de déraper. Elle a une âme d'artiste.
Bartholomew Jo-Jo Simpson, dit Bart, le fils terrible. Il a 10 ans. Il est considéré comme le cancre et le délinquant de la famille. Pourtant, il a un grand cœur. Il est l'ami des minorités. Ses idoles ? Krusty le clown et « Radioactive Man ». Il adore suivre à la télévision les aventures d’Itchy et Scratchy avec sa sœur. Son pire cauchemar : Tahiti (Sideshow) Bob qu'il a fait emprisonner après un vol au Kwik-E-Mart, mais ce dernier aura l'occasion de lui sauver la vie par la suite. Dans l'épisode Please Homer Don't Hammer 'Em on apprend qu'il est allergique aux crevettes.
Elisabeth Marie Simpson, dite Lisa, la petite sœur de Bart, le génie de la famille. Âgée de seulement 8 ans, très en avance, c'est l'être le plus sensé, le plus adulte de la famille. Elle joue du saxophone. Son rêve ? La paix dans le monde et avoir un poney qu'elle appellerait Princesse et qu'elle monterait tous les jours…
Margaret Simpson, dite Maggie, la petite dernière, qui a déjà 1 an. Elle passe son temps à sucer sa tétine. Elle ne parlera que très rarement, une fois pour prononcer le mot « papa », mais toujours en l'absence de témoins ; à la fin du générique du film Les Simpson - Le Film, on l'entend clairement demander : « Une suite ? ». Il est à noter qu'elle est experte dans le maniement des armes à feu ayant notamment blessé M. Burns ou encore le gang de Gros Tony.
Abraham Simpson dit Abe, le père d'Homer. A de fréquents trous de mémoire, il lui arrive de ne plus se souvenir qui est son fils… Il a aussi des accès irrépressibles de sommeil (narcolepsie) survenant plusieurs fois par jour et durant quelques secondes.
Patty et Selma Bouvier, sœurs aînées de Marge, et vraies jumelles, jalouses et méchantes, fumeuses invétérées, aussi séduisantes qu'une porte de prison, elles travaillent au bureau des permis de conduire. On découvre au fil des épisodes que Patty Bouvier[7] est homosexuelle, ce qui explique pourquoi elle n'a jamais eu de petit ami.
Petit Papa Noël (France) ou Le P'tit Renne au nez rouge (Québec), c'est un ancien chien de course qui sera recueilli par les Simpson dès le premier épisode. Il est aussi stupidement intelligent que la famille.
Boule de Neige, le premier chat, écrasé par le frère du maire Quimby.
Boule de Neige II, le deuxième chat, qui aura vécu douze ans (car il sera écrasé par le docteur Hibbert), de couleur noire comme ne l'indique pas son nom.
Boule de Neige V, le chat actuel, qui aura succédé à Boule de Neige III et Coltrane et qui sera rebaptisé Boule de Neige II pour économiser le prix d'une nouvelle gamelle.
Mona Simpson : on l'a longtemps crue morte jusqu'à ce que l'on découvre qu'elle avait entamé des poursuites à cause d'une rencontre avec le propriétaire de la centrale nucléaire, Charles Montgomery Burns plusieurs années auparavant. Durant l'enfance d'Homer, dans les années 1960, Mona s'est de plus en plus impliquée dans le mouvement hippie et a participé à plusieurs actions politiques. Alors que Mona est restée inconnue pendant la majeure partie de sa vie, on sait que, pendant plusieurs années, elle a vécu dans une communauté de hippie où elle a peint une fresque murale dédiée à son fils Homer. Elle a continué à s'occuper de lui de loin, lui envoyant des colis chaque semaine. Cependant, aucun d'eux n'a jamais été livré et sont restés en souffrance à la Poste pendant des années.

Les habitants de Springfield
Charles Montgomery Burns, âgé de 107 ans, mais son âge varie en fonction des épisodes. Dans les premiers épisodes, il était plus jeune mais d'apparence prématurément vieillie, cf. l'épisode Simpson et Dalila dans la saison 2, personnage froid, avide de pouvoir, patron de la centrale nucléaire de Springfield. Il est incapable de se souvenir du nom et des faits d'Homer Simpson. Il a un penchant pour Marge, qu'il embauchera et se fera peindre nu par elle.
Waylon Smithers Jr., second de M. Burns, secrètement amoureux de son patron. Il subit les pires humiliations infligées par ce dernier. C'est le plus grand collectionneur de poupées Malibu Stacy. Dans tous les épisodes, il porte le nom de Waylon Smithers, mais dans un épisode où Homer retrouve un cadavre qui l'a traumatisé plus jeune, on apprend que Smithers Senior travaillait pour Burns et qu'il est mort en empêchant une explosion du réacteur nucléaire.
Maurice Szyslak dit Moe, patron de la Taverne de Moe, lieu de rassemblement de tous les pochards de Springfield. Personnage solitaire et schizophrène, il se fait régulièrement avoir par les blagues téléphoniques de Bart. Il a un faible pour Marge.
Barney Gumble, pilier de bar, éructant constamment, ami d'Homer. Bien peigné, il est sobre ; cheveux en bataille, il est ivre. Ayant arrêté de boire, il consomme, depuis, une quantité impressionnante de double café moka. Malgré son effort d'abstinence il s'est remit à boire.
Apu Nahasapeemapetilon, d'origine indienne, il gère le supermarché Kwik-E-Mart, ouvert 24 heures sur 24, 7 jours sur 7. Il est végétalien. Il est le père d'octuplés et sa femme se prénomme Manjula. Il possède un doctorat en informatique obtenu grâce à sa création, le premier jeu de morpion avec intelligence artificielle. Il est un immigré semi-clandestin mais il obtiendra la citoyenneté dans l'épisode J'y suis, j'y reste où un référendum est voté : « Pour ou contre l'expulsion des immigrés clandestins. »
Dr Julius Hibbert, médecin de famille qui rigole tout le temps, il change de style en fonction de l'époque et a pu notamment adopter celui de Mister T ou encore être affublé d'une coupe afro digne des plus grandes heures de l'époque disco.
Clancy Wiggum dit chef Wiggum, chef de la police de Springfield et père de Ralf. Il est complètement incompétent, voire inculte.
Herschel Schmoeckel Krustovski dit Krusty le clown, animateur d'une émission pour les enfants, on ne compte plus les produits dérivés de son personnage, il est souvent mêlé à des affaires frauduleuses et à la mafia de gros Tony. On peut aussi noter qu'il est juif.
Pr John Frink dit professeur Frink, inventeur génial, c'est un des habitants les plus célèbres de Springfield. Il travaille avec des singes et possède l'observatoire. Dans un épisode, il dit à Lisa : « Je ne peux pas descendre d'ici car un autre scientifique va venir prendre ma place et voler l'observatoire. »
Robert Underdunk Terwilliger dit Tahiti Bob (Sideshow Bob dans les versions originale et québécoise), premier partenaire de Krusty, a été envoyé en prison, suite à un vol au Kwik-E-Mart où il s'était déguisé en Krusty, grâce à Bart Simpson. S'est juré de le lui faire payer. C'est le cauchemar vivant de Bart et il a tenté de le tuer à maintes reprises.
Cecil Terwilliger, le frère de Sideshow Bob à qui il voue une rancœur éternelle après son éviction en tant qu'assistant de Krusty.
Melvin Van Horne alias Tahiti Mel (Sideshow Mel dans les versions originale et québécoise), nouveau partenaire de Krusty depuis l'arrestation de Tahiti Bob. Caractérisé par un personnage au vocabulaire très riche et un os pris dans les cheveux.
Itchy et Scratchy, héros du dessin animé Itchy et Scratchy Show présenté lors de la diffusion du Krusty le Clown Show dont les deux personnages sont Itchy, une souris démoniaque, et Scratchy, un chat qui finit toujours en morceaux.
Milhouse Van Houten, meilleur ami de Bart. Garçon solitaire et chétif dont les parents divorceront au cours de la série. Il a quelques talents cachés comme celui de parler couramment l'italien (c'est lui qui l'enseignera à Lisa).
Ralph Wiggum, fils du chef Wiggum. Il est déficient mentalement.
Sherry et Terry, jumelles et filles du chef du nucléaire, là où travaille Homer Simpson, les pires ennemies de Bart Simpson.