The Snowman

The Snowman is a children's book by English author Raymond Briggs, published in 1978. In 1982, this book was turned into a 26-minute animated movie by Dianne Jackson for the fledgling Channel 4. It was first shown on Channel 4 late on Christmas Eve 1982 and was an immediate success. The film was nominated for an Oscar for Best Animated Short in 1983. It has been shown every year since and has become a part of British and international Christmas popular culture. The cartoon version was scored by Howard Blake who wrote both music and lyrics of the song "Walking in the Air" and also composed and conducted the complete orchestral score for the film with his own orchestra, The Sinfonia of London.

The book and film have no words, instead telling the story through picture, action and music. This adds to their charm, as well as making them easy to publish in other languages.

The film's one song, "Walking in the Air," was written specially for it and performed by a St Paul's Cathedral choirboy, Peter Auty.

In a list of the 100 Greatest British Television Programmes drawn up by the British Film Institute in 2000, voted for by industry professionals, the film was placed 71st. It was voted 4th in UKTV Gold's Greatest TV Christmas Moments.

Plot
The Snowman is the tale of a boy who builds a snowman one winter's day. (The day appears to be either Christmas or New Year's Eve, but this is not explicitly stated.) That night, at the stroke of twelve, the snowman comes to life. The first part of the story deals with the snowman's attempts to understand the appliances, toys and other bric-a-brac in the boy's house, all while keeping quiet enough not to wake the boy's parents. The two then venture back outside and go for a ride on a motorcycle, disturbing many animals: pheasants, rabbits, a barn owl, a fox and a brown horse.
In the second part of the story, the boy and the snowman take flight — the song "Walking in the Air" appears at this point — and head towards the Korvatunturi, in Finland. They fly over the boy's town, over houses and large public buildings before flying past a pier and out into the ocean. The boy points out a ship below upon where a party appears to be taking place. On board is a red-haired man wearing a paper crown from a Christmas cracker and brandishing a bottle of brandy who spies them flying by and stares on open-mouthed before glancing inquisitively at the glass bottle. The boy and the snowman are then met by birds who fly by in a flurry of feathers. As they continue their journey they fly past a snow-covered coast as some sheep watch on from the cliffs. A little girl is gazing out of her bedroom window and reacts with joy and wonder when she sees them fly by. She picks up a Christmas card from the window sill beside her and looks at the picture on the front of Father Christmas on his sleigh being pulled by two reindeer. Further along the coast the boy and the snowman encounter a large whale who flicks his tail as they fly by, splashing them with cold oceanic water in the process. Then a dolphin playfully squirts water from its blowhole at the boy. Two penguins in the snow are distracted by the sight above them of a flying snowman and a boy leading them to crash into one another and fall to the ground. The two flyers come to rest at the Korvatunturi after flying through the aurora borealis and "Walking in the Air" comes to an end.

The two wander hand-in-hand into a snow-covered forest. Whilst at the Korvatunturi they attend a snowmen's party, at which the boy is the only human. They meet Father Christmas and his reindeer, and the boy is given a scarf with a snowman pattern.

The story ends after the return journey. Next morning the sun has come out, and the boy wakes up to find the snowman has melted. The viewer begins to wonder if the night's events were all a dream, but the boy discovers that he still has the scarf given to him by Father Christmas.

References in popular culture
The Snowman is also the basis for a commercial for the Christmas Irn-Bru advert in which the slightly edited song tells the story of a boy and a snowman flying though Edinburgh, over Loch Ness, and over Glasgow before The Snowman drops him into the snow near George Square due to the boy not giving the snowman a taste of the drink. Raymond Briggs was unhappy with this use of the character, later stating "It is galling to find that the innocent character one has created for young children is being used to promote junk food and drink, and also to decorate the packaging of lavatory paper." Referring to to the similar use of Paddington Bear in a TV advertisement for Marmite, Briggs added "It seems grotesque that Michael Bond and I have no say in the matter. Furthermore, we are then blamed for the crass exploitation, of which we knew nothing." [2] The Snowman also features in another television advert in Ireland, for the national postal service An Post.

Viz magazine printed a parody of The Snowman, featuring a snowman who was a surly, unshaven drunk who enjoyed horse racing and breaking into cars, accompanied by an eager young boy who he generally disliked.

* * *

Ferris wheel

A Ferris wheel (also known as a big wheel) is a nonbuilding structure consisting of an upright wheel with passenger gondolas suspended from the rim.

Ferris wheels are a common type of amusement park ride and may also be found at urban parks and public places. Ferris wheels usually hold about 50-100 people.

History
The Ferris wheel is named after Rensselaer Polytechnic Institute graduate and Pittsburgh, Pennsylvania bridge-builder, George Ferris. He began his career in the railroad industry and then pursued an interest in bridge building. Ferris understood the growing need for structural steel and founded G.W.G. Ferris & Co. in Pittsburgh, a firm that tested and inspected metals for railroads and bridge builders.

Ferris designed and built the first 264 foot (80 meter) wheel for the World's Columbian Exposition in Chicago, Illinois in 1893. The wheel was intended as a rival to the Eiffel Tower, the centerpiece of the 1889 Paris exhibition. This first wheel could carry 2,160 persons; The Ferris wheel was the largest attraction at the Columbian Exposition standing over 250' tall and powered by two 1000 HP steam engines. There were 36 cars each the size of a school bus that accommodated 60 people each (20 seated, 40 standing). It took 20 minutes for the wheel to make two revolutions - the first to make six stops to allow passengers to exit and enter; the 2nd a single non-stop revolution - and for that, the ticket holder paid 50 cents. The wheel was moved twice after the 1893 Fair and was eventually destroyed (by controlled demolition) in 1904 after it was used at the St. Louis exposition of that year. At 70 tons, its axle was the largest steel forging of the time. It was 26 stories tall, only a quarter of the Eiffel Tower's height

The Travels of Peter Mundy, 1608-1667 describes and illustrates "Several sorts of Swinginge used in their Publique rejoyceings att their feast of Biram" in the Ottoman Balkans. Among means “lesse dangerous and troublesome” only for children was a Ferris wheel “like a Craine wheele att Customhowse Key” where the passengers swing on short swings, sometimes sitting sometimes hanging trapeze fashion. The illustration here is of a different Turkish design, apparently for adults.

Another famous Ferris wheel with a height of 65 meters (213 feet), dating back to 1897, is the Riesenrad in Vienna's Prater in the second district of Leopoldstadt. It was designed by Hubert Cecil Booth. See also World's Fair...

London, UK had its very own 'Gigantic Wheel' built at Earls Court in 1895, which was modelled on the original one in Chicago. This wheel stayed in service until 1906 by which time it had carried over 2.5 million passengers. It was built by two young Australian engineers named Adam Gaddelin and Gareth Watson and was the first of over 200 Ferris wheels that they built world-wide.

For the 1900 Paris Exposition a 'Grande Roue', of similar size and design to Ferris', was constructed and kept in operation until its demolition in 1937. The French wheel operated 40 cars (as opposed to Chicago's 36), and is clearly visible in photos of the 1900 exhibition. [1]

The London Eye, in London, England, measuring 135 meters high, had until very recently been the world's largest, but has since been eclipsed by the The Star of Nanchang [2]. Located in the Chinese city of Nanchang , Jiangxi Province , this new Ferris wheel measures 162 meters high. The London Eye remains the largest in the Western Hemisphere.

Observation wheels
Main article: Observation wheel
Recent large Ferris wheels have been marketed as "observation" wheels to differentiate them from the smaller Ferris wheels, but ironically are more similar to the original Ferris wheel than the smaller modern wheels.

The London Eye is in London, England. Its great popularity has led to a number of other cities, including Manchester, Birmingham and York (The Yorkshire Wheel), Moscow,Belfast, Nanchang, Las Vegas, Shanghai, Melbourne, Kuala Lumpur and Singapore erecting, or proposing to erect, similar wheels

.

Double and triple wheels
In the mid to late 1970s, coaster company Intamin AG invented a new twist on the common Ferris wheel. Using long arms to hold the wheels, they created a way to load and unload Ferris wheels more quickly. In 1976, 2 Sky Whirls opened at Marriott's Great America (IL, CA) and were the first triple wheels. Triple wheels were attached to three long arms mounted equal distance in a circle on a central tower. When loading/unloading passengers, the 3 arms would rotate until one arm was at the loading area and hydraulics would bring that arm/wheel to the ground.

A two-arm version titled "Zodiac" was also installed at Kings Island in Ohio as well as Hersheypark in PA titled "Giant Wheel." The double wheels were attached to a long, straight arm. The arm was mounted in the center on a central tower. When the hydraulics lowered one side, the other raised.

The Kings Island Zodiac was relocated to Australia's Wonderland but closed in 2004.

All models featured 8-10 passenger cages. The cages were attached to the wheels by chains. When the wheel was in the loading position, it was horizontal and all cages could be loaded at once. As the arm raised or rotated, the wheel moved to a vertical position and provided a typical Ferris-wheel ride, only much higher from the ground.

Another version of this ride existed at Magic Mountain in California titled "Galaxy." This ride was similar to the Zodiac, except the arms did not raise as far off the ground. The arms on this ride were shaped more in a "V", than a straight line, and the central tower was shorter. On each wheel were 4 smaller wheels that also rotated, providing a double vertical rotating movement.

A fourth version of the ride was installed and removed at Astroworld in Texas titled "Morowheel." It was also similar to the Zodiac model, but had the shorter tower/"V" arm configuration of the Galaxy.

Feu d'artifice

Un feu d'artifice est un procédé pyrotechnique utilisant des explosifs déflagrants visant à produire du son, de la lumière et de la fumée. Les feux d'artifice sont souvent utilisé dans des spectacles pyrotechniques (fêtes nationales, événements, etc).

Historique
La poudre noire a été rapportée en Europe au XIIIe siècle par Marco Polo, de son long voyage en Chine. Elle a été depuis lors parallèlement utilisée pour la guerre et les fêtes. Jusqu'au XIXe siècle et l'avènement de la chimie moderne, les feux d'artifice étaient principalement jaunes ou blancs. En France, le premier vrai feu a été tiré sur la Place des Vosges, à Paris, alors Place Royale, pour le mariage d’Anne d’Autriche avec Louis XIII.

Principes des feux d'artifice
Les feux d'artifice font du bruit lorsqu'ils explosent, mais c'est principalement leur lumière et leur mouvement qui les rendent si attrayants. Le principe de base des feux d'artifice repose sur la combustion pyrotechnique, dérivé de la poudre noire originelle contenant un composé oxydant — nitrate, chlorate, perchlorate — qui libère de l'oxygène et un composé réducteur — le soufre et le carbone en mélange avec des métaux comme le silicium, le bore, le magnésium et le titane — qui sert de combustible.

Il y a tout d'abord l'incandescence des particules d'oxyde métallique, formées lors de la combustion, dont l'incandescence va du blanc rouge (aux alentours de 1000°C) jusqu'au blanc éblouissant (vers 3000°C). Cette explosion porte à haute température les composés métalliques qui donnent les couleurs.

La technique liée aux feux d'artifice s'appelle la Pyrotechnie.

Les pyrotechniciens créent à chaque fois une mise en scène de couleurs et de rythme, avec parfois de la musique, un thème, ou la création d'un paysage de feu. On ajoute parfois des jets d'eau ou des feux de Bengale.

La forme
Il existe plusieurs sortes de pièces pyrotechniques, chacune produisant un effet qui dépend de la composition ou de la structure de l'explosif. Les bombes, bouquets, embrasements, cascades, soleils ou le bouquet final, sont tous construits à partir du même principe.

Les pièces sont soit propulsées – fusées, à la disposition des amateurs – soit lancées par un mortier – plutôt réservé aux professionnels.

La pièce la plus populaire est la bombe. Elle est constituée d'une charge de poudre pour la propulser (la Chasse) et d'un dispositif d'allumage à retardement (l'espolette) et de billes de poudres (les étoiles). La disposition des étoiles autour de l'allumeur produit des effets différents donnant des pivoines, des palmiers, des marrons d'air et même des saules pleureurs. Aujourd'hui, afin que les bombes s'étalent encore plus dans le ciel, les écarteurs sont renforcés d'une charge explosive, expulsant ainsi les étoiles sur un rayon beaucoup plus grand. Il existe aussi des bombes à plusieurs étages ayant chacune leur compartiment de propulsion et d'étoiles. L'explosion de chaque compartiment allume le dispositif à retardement du compartiment suivant, donnant plusieurs explosions successives.

Le marron d'air ouvre généralement le spectacle. Il produit surtout un très fort bruit d'explosion.

Variante de la bombe, la comète, propulsée à l'aide d'un mortier, produit une traînée incandescente tout au long de sa trajectoire

Risques, dangers, pollutions, précautions
Les feux d'artifices sont assimilables à des explosifs. Des accidents parfois mortels sont régulièrement signalés, ainsi que des incendies de forêts ou des dégâts sur des bâtiments ou des camions, trains ou navires ou des locaux de stockage de feux d'artifice. Par exemple le 22 mars 2006, le porte-conteneurs coréen Hyundai Fortune a dû être évacué après un incendie en face du Yémen dans le golfe d'Aden. Quelques conteneurs emplis de feux d'artifices ont explosé suite à un incendie accidentel, produisant une brèche de 12 mètres dans la coque et expulsant d'autres conteneurs à la mer[1].
Les feux d'artifices contiennent aussi de nombreux produits classés toxiques et/ou polluants. Souvent tirés près de l'eau, leurs fumées pourrait avoir des impacts sur la santé des spectateurs et des écosystèmes, bien qu'il ne semble pas y avoir eu d'études poussées sur cette hypothèse, mais des indices sont apportés par les stations d'alerte et de mesure de la pollution de l'air. Par exemple, l'une des trois plus fortes concentrations horaires (le record) de particules fines (PM) mesurées à Montréal par le RSQA[2] (162 µg/m3) correspondait à une soirée de l’été 2002, où (à 22h) le vent soufflant dans une direction inhabituelle a poussé la fumée d'un feux d'artifice tiré sur l’île Sainte-Hélène vers une station de mesure de la pollution de l'air située à l’Est de Montréal[3]. Certains[4] craignent que des tirs répétés sur les mêmes sites ne finissent par contaminer les sols ou milieux aquatiques. Hafner Rudolf a en décembre 1989 en Suisse déposé une motion devant le parlement, rappelant que Certains composants des feux d'artifice appartiennent aux classes de toxicité 2 et 3 et polluent l'air et le sol et demandant des études et plus de précaution ou de réglementation notamment pour les usages de petits feux d'artifice par le grand public.
Les feux d'artifice sont aussi à l'origine de nuisances sonores en étant de plus en plus utilisés par des particuliers à d'autres occasions que les grandes fêtes nationales.

กำเนิดการชูสองนิ้ว

การชู 2 นิ้ว หรือที่เรียกกันในภาษาอังกฤษว่า "V sign" นั้น เป็นที่รู้จักกันดีในความหมายของ "ชัยชนะ" คือ V แทนคำว่า Victory อย่างไรก็ตาม การชูสองนิ้วยังหมายถึง "สันติภาพ" และ "การดูถูกท้าทาย" ได้อีกด้วย

โดยหากเราไปแสดงอากัปกริยาด้วยการ ชูสองนิ้วแต่หันฝ่ามือเข้าหาตัวเอง ในสหราชอาณาจักร อย่าง อังกฤษ สกอตแลนด์แล้ว ถือว่าเป็นการแสดงท่าทางดูถูกต่อว่าอีกฝ่ายหนึ่งอยู่ โดยความหมายของการทำเช่นนี้นั้น จะเหมือนกับการที่เราไปทำท่า "ชูนิ้วกลาง" (The Finger) ให้คนอื่นเลยทีเดียว

ส่วนในประเทศสหรัฐอเมริกา การชู 2 นิ้วนั้นจะใช้กันในความหมายที่ว่า เป็นการแสดงสันติภาพมากกว่า โดยเริ่มได้รับความนิยมมาจากการที่ประชาชนออกมาเคลื่อนไหวเพื่อให้เกิดสันติภาพในช่วงทศวรรษที่ 1960

สำหรับประเทศในทวีปเอเชียนั้น ส่วนใหญ่จะใช้กันตอนถ่ายรูปโดยไม่ได้มีความหมายอะไรซ่อนอยู่เลย แต่ในเวลาต่อมา ผู้คนนอกทวีปเอเชียเริ่มหันมาชู 2 นิ้วตอนถ่ายรูปกันมากยิ่งขึ้น อันเป็นผลสืบเนื่องมาจากบรรดาการ์ตูนของญี่ปุ่นที่ไปได้รับความนิยมในประเทศอื่นๆ โดยบางคนเชื่อว่า การที่ชาวญี่ปุ่นนิยมชู 2 นิ้วนั้นต้องการสื่อถึงเรื่องสันติภาพ หลังจากที่ญี่ปุ่นโดนบอมบ์ด้วยระเบิดปรมาณูไป

ทั้งนี้ สำหรับจุดเริ่มต้นของการชู 2 นิ้วนั้นไม่มีการบันทึกเอาไว้อย่างแน่ชัดว่าเกิดขึ้นเมื่อไหร่ กระนั้น เป็นที่เชื่อกันมาอย่างยาวนานว่า จุดเริ่มต้นของการชู 2 นิ้วนั้น เริ่มจากพลธนูชาวเวลส์ ที่ต่อสู่ร่วมกับอังกฤษในการสู้รบที่หมู่บ้านอกินคอร์ต ทางตอนเหนือของฝรั่งเศส เมื่อวันที่ 25 ตุลาคม 1415 อันเป็นส่วนหนึ่งของสงครามร้อยปีระหว่างอังกฤษและฝรั่งเศส ซึ่งมีการกล่าวไว้ว่า ทหารฝรั่งเศสจะตัดนิ้วมือข้างขวาของพลธนูชาวเวลส์ที่ถูกจับตัวได้ไป 2 นิ้ว จนไม่สามารถยิงธนูได้อีก ด้วยเหตุนี้ บรรดาพลธนูชาวเวลส์ที่ยังไม่ถูกจับตัวจึงชูนิ้ว 2 นิ้วเป็นการดูถูกท้าทายทหารของฝรั่งเศส

(( song ))

Bicyclette

... มาปั่นจักยานกานเต๊อะพี่น้อง ...

Une bicyclette (aussi appelée un vélo ou bicycle en langage familier au Québec) est un véhicule terrestre composé de deux roues alignées (d'où elle tire son nom). La force motrice est fournie par un humain (le cycliste) en position assise ou couchée, par l'intermédiaire de pédales. La bicyclette est l'un des principaux moyens de transport dans de nombreuses parties du monde. Sa pratique, le cyclisme, constitue à la fois un usage quotidien, un loisir populaire et un sport.

L'ordre de grandeur habituel des vitesses de déplacement à bicyclette est de 16 à 32 km/h. Sur un vélo de course rapide, un cycliste raisonnablement entraîné peut atteindre environ 50 km/h sur un parcours horizontal, durant de courtes périodes. La plus grande vitesse jamais atteinte sur du plat, sans utiliser un écran aérodynamique, fut atteinte par le Canadien Sam Whittingham en 2002, constituant le record du monde avec 130 km/h, sur son vélo couché hautement aérodynamique. Ceci constitue le record toutes catégories pour les véhicules à propulsion humaine.

Par rapport à la marche à pied, le vélo est trois fois plus efficace à effort égal et entre trois et quatre fois plus rapide. On a également calculé qu'en termes de conversion en mouvement de l'énergie issue de la nourriture, il s'agit d'une forme de locomotion plus efficace que celle de n'importe quel organisme biologique (l’organisme biologique le plus efficace au kilomètre est le martinet et le second est le saumon).

Histoire
Il existe plusieurs prétendants à l'invention de la bicyclette ou de son précurseur.

Pierre et Ernest Michaux sont souvent cités, mais un autre Français, le mythique Comte Mede de Sivrac est probablement le plus cité, avec son célérifère daté de 1790. Le baron allemand Karl Drais von Sauerbronn est aussi cité avec sa Laufmaschine ou « machine à courir », qu'il présenta à Paris en 1817(Brevet d'importation français déposé par Louis-Joseph Dineur au nom du Baron Drais le 17/02/1818 : "Machine dite vélocipède").

Les premiers engins opérationnels qui ressemblaient à des bicyclettes furent inventés au début des années 1800.

La Draisienne de 1817 possédait deux roues alignées, reliées à un cadre en bois par des fourches, la roue avant pouvant pivoter latéralement. Cet engin connut un certain succès, en particulier au Royaume-Uni et aux États-Unis. La draisienne et les engins qui lui ressemblaient furent connus sous divers noms, comme hobby horse, dandy horse, biciped ou trottinette.

Elles tenaient plus de cette dernière, dans la mesure où le seul moyen de propulsion était de prendre appui au sol pour fournir une poussée. Dès 1837, Galloux, jeune serrurier parisien, adapte des "manivelles" sur la roue avant d'une draisienne; Pierre Michaux, "serrurier en voiture à façon", reprend et perfectionne en 1855 ou 1861 selon les sources, cette première pédale qu'il appelle "pédivelle" (Brevet français n°80 637 déposé par Pierre Michaux le 24/04/1868 : "Perfectionnement dans la construction des vélocipèdes") et en généralise la fabrication en créant son entreprise en 1865, la "Maison Michaux" qui devient "La compagnie Parisienne" en 1869.

Des engins similaires au vélocipède eurent beaucoup de succès après 1866, lorsque Pierre Lallement, ancien associé de Pierre Michaux, obtint un brevet américain pour une machine qu'il appela « bisicle ». Quelques-uns surnommèrent la machine boneshaker (« secoueuse d'os »), en raison de la conception des roues, en bois cerclées de fer. Les garnitures de roues en caoutchouc dur apparurent en 1869 et améliorèrent sensiblement le confort de l'engin. La roue avant devint plus grande, et la roue arrière diminua de taille. Ce genre de bicyclette connut un succès foudroyant. Le premier grand-bi, appelé Ordinary apparut en 1872. En Angleterre, il fut surnommé Penny Farthing (d'après la taille respective de ces deux pièces de monnaie).

Suite à la Guerre de 1870, un inventeur français eut l'idée d'utiliser les fourreaux de sabre devenus inutiles pour remplacer les tubes pleins. Ceci permit d'alléger considérablement l'ensemble.

En 1884, John K. Starley de la société the Coventry Sewing Machine Company (« société des machines à coudre de Coventry »), qui deviendra Rover, inventa la « bicyclette de sécurité » avec des roues de taille raisonnable et une transmission par chaîne. Le cycliste y est installé à l'arrière, ce qui rend presque impossible la chute de type « soleil » où le cycliste est catapulté par-dessus la roue avant (Brevet anglais n°1 341 déposé par John K. Starley le 30/01/1885 "Improvements in roller bearings for velocipedes, carriages, or like light vehicles or light machinery").

Un engrenage plus grand à l'avant (le plateau) qu'à l'arrière (le pignon) fait tourner la roue arrière plus vite que les pédales ne tournent, ce qui permet à ce type d'engin d'aller vite même sans une roue géante.

John Boyd Dunlop inventa le pneumatique en 1888 (Brevet français n°193281 déposé par John Boyd Dunlop le 1/10/1888 : "Garniture de jante applicable aux roues de véhicules"). Ceci contribua à améliorer encore le confort du cycliste.

Les bicyclettes de sécurité de 1890 ressemblaient déjà beaucoup aux bicyclettes actuelles. Elles avaient des pneumatiques de taille comparable à ceux d'un vélo moderne, des roues à rayons, un cadre en acier et une transmission par chaîne. La seule chose qui leur manquait était un système de changement de vitesses.

Dans les années 1890 ce nouveau modèle de bicyclette a élargi la cible des utilisateurs potentiels. De plus, les bicyclettes devinrent un produit industriel, réduisant leur prix à un point qui les rendait abordables aux ouvriers. Ceci conduisit à une « folie de la bicyclette », qui fut à l'origine d'une évolution sociale importante (voir ci-dessous).

En 1903, naît le Tour de France.

Les systèmes à plusieurs vitesses commencèrent à être utilisés dans les compétitions de vélo dans les années 1930.

Le vélocar apparaît dans les années 1930, vélo couché et ancêtre de la vélomobile.

Les dérailleurs se développèrent durant les années 1950.

Les vélomobiles renaissent à la fin des années 1980.

Dimensions sociale et historique
Sous sa forme à deux roues avec un cadre composé de deux triangles dos à dos, la bicyclette (quasiment identique à celle que nous utilisons maintenant) a procuré aux femmes une mobilité sans précédent, facilitant ainsi leur émancipation. Dans les années 1890 l'engouement pour le cyclisme chez les femmes a été à l'origine de la création d'une mode de vêtements comme les jupes-pantalons qui ont aidé les femmes à se libérer du corset et d'autres vêtements contraignants.

En ville, en Europe, mais surtout en Chine et dans certains pays d'Asie du Sud-Est, les bicyclettes ont réduit la concentration de population du centre-ville en donnant aux travailleurs un moyen d'effectuer des déplacements pendulaires entre des habitations individuelles en banlieue proche et les lieux de travail de la ville. Le recours aux chevaux a également diminué dans la même période. La bicyclette, combinée aux congés, permit aux gens de voyager dans leur pays d'origine, avec une grande autonomie, et sans polluer et occuper autant d'espace qu'avec la voiture.

La bicyclette a été utilisée par différentes armées dans des régiments d'infanterie cycliste.

D'un point de vue historique, le développement de la bicyclette moderne a eu deux implications majeures.

Premièrement, la fabrication industrielle des bicyclettes avec cadre en double triangle dos à dos a nécessité la mise au point de techniques avancées de travail du métal pour la production des cadres, et de composants comme le roulement à billes et les engrenages. Ces techniques ont permis plus tard de développer des pièces mécaniques qui furent utilisées dans les premières automobiles et en aéronautique. Un exemple d'une telle évolution est celui des frères Wright, qui ont fait leurs débuts en tant que fabricants de bicyclettes.

La seconde implication du développement de l'usage du vélo fut l'organisation sur le plan politique des cyclistes et des amateurs de bicyclette, sous forme de groupes de pression, pour promouvoir auprès des institutions la création d'un réseau routier revêtu, bien entretenu et cartographié.

Tant le modèle d'organisation de ces groupes de pression que celui des routes elles-mêmes facilita plus tard le développement de l'usage d'un autre véhicule à roues : l'automobile. Dans certaines sociétés occidentales, la bicyclette fut reléguée après la Seconde Guerre mondiale au rang de jouet pour les enfants, et il en fut ainsi durant plusieurs années, notamment aux États-Unis. Dans certains pays occidentaux, en particulier aux Pays-Bas et en Allemagne, la bicyclette continua d'être utilisée couramment comme moyen de transport.

Toutefois, l'intérêt pour le vélo s'est progressivement accru dernièrement, principalement pour son usage en tant qu'instrument de remise en forme, de loisir et de sport de compétition. De plus, une proportion croissante de la population l'utilise comme un moyen de transport pour de courtes distances, surtout dans des villes densément peuplées où la circulation est congestionnée, et où les coûts d'usage et de stationnement de l'automobile comme la demande en qualité environnementale ont rendu l'usage de l'automobile moins intéressant. Cette tendance s'est accélérée avec le processus de vieillissement de la population des banlieues proches de nombreuses villes. De plus en plus de villes construisent maintenant des aménagements cyclables comme des pistes ou des bandes cyclables le long des rues, pour faciliter et favoriser l'usage du vélo tant comme moyen de locomotion au quotidien que comme loisir. Des tableaux comparatifs restent à publier.

La bicyclette est toujours l'un des véhicules individuels les plus utilisés dans de nombreux pays en voie de développement. L'image de la ville asiatique fourmillant de vélos est un cliché fréquemment rencontré, bien qu'en réalité la bicyclette ait tendance à y avoir de moins en moins de succès.

Selon le magazine The Economist, l'une des raisons principales de la prolifération de bicyclettes fabriquées en Chine sur les marchés extérieurs à ce pays serait la tendance des Chinois à préférer de plus en plus l'automobile et les deux-roues motorisés.

En France, notamment dans les grandes villes, et comme dans les pays qui utilisent beaucoup le vélo, le vol est assez fréquent, ce qui a conduit à la mise en place de meilleurs moyens d'anti-vols. Ainsi aux Pays-Bas (comme en France, en Scandinavie et en Allemagne) une institution vérifie la fiabilité des anti-vols [2].
D'autres moyens de transport tentent de s'adapter à la cohabitation avec la bicyclette en fournissant des moyens favorisant la complémentarité des modes : système de transport de vélos sur les bus, dans les trains, etc. Pour réduire les risques de vol, de nombreux parcs à vélos s'équipent d'arceaux ou de mini-garages à vélos (consignes à vélo).

อาจารย์ศิลป์ พีระศรี

ศาสตราจารย์ ศิลป์ พีระศรี
ครูศิลป์ชาวอิตาลีที่คนไทยควรรู้จัก

ศาสตราจารย์ศิลป์ พีระศรี นามเดิมว่า คอร์ราโด เฟโรจี (Professor Corrado Ferocil) เป็นชาวนครฟลอเรซ์ ประเทศอิตาลี เกิดเมื่อวันที่ 15 กันยายน พ.ศ. 2435 (และได้รับการกำหนดให้เป็นวัน ศิลป์ พีระศรี) ณ ตำบล San Giovanni บิดาชื่อ นาย Artudo Feroci มารดาชื่อ นาง Santina Feroci มีอาชีพค้าขาย

เข้าศึกษาในระดับชั้นประถมเมื่อปี พ.ศ. 2441 ภายหลังจบหลักสูตร 5 ปี เข้าศึกษาในโรงเรียน มัธยมอีก 5 ปี และเนื่องจากชื่นชอบศิลปะมาตั้งแต่วัยเยาว์ โดยเฉพาะผลงานของ ไมเคิล แองเจโล ประติมากรเอกของโลกซึ่งเป็นชาวฟลอเรนซ์เช่นกัน จึงตัดสินใจศึกษา ต่อทางด้านศิลปะใน โรงเรียนราชวิทยาลัยศิลปะแห่งนครฟลอเรนซ์

จบหลักสูตรวิชาช่าง 7 ปี รับประกาศนียบัตรช่างปั้น ช่างเขียน ต่อมา เข้าสอบคัดเลือกรับ ปริญญาบัตร เป็นศาสตราจารย์ ได้รับเกียรตินิยม อันดับหนึ่งจากจำนวนผู้เข้าสอบทั้งหมด มีความรอบรู้ทางด้านประวัติศาสตร์ศิลป์วิจารณ์ศิลป์ และปรัชญา โดยเฉพาะมีความสามารถทาง ด้านศิลปะ แขนงประติมากรรม และจิตรกรรม ซึ่งในขณะนั้นมีอายุเพียง 23 ปี

ในสมัยหนึ่ง รัชกาลที่ 6 มีพระประสงค์จะหาช่างปั้นมาช่วยปฎิบัติราชการเพื่อฝึกฝนให้คนไทย สามารถปั้นรูป ได้อย่างแบบตะวันตก และมีความรู้ถึงเทคนิคต่าง ๆ ในงานประติมากรรมด้วย จึงได้ติดต่อกับรัฐบาลอิตาลี ขอคัดเลือกนักประติมากรที่ชื่อเสียง เพื่อเข้ามาปฎิบัติราชการ กับรัฐบาลไทย

ศาสตราจารย์คอร์ราโด เฟโรจี ได้ทราบข่าวจึงยื่น ความจำนง พร้อมภาพถ่ายผลงานเข้าคัดเลือก เพื่อแข่งขันกับศิลปินอิตาเลียน จำนวน 200 คน และในที่สุดก็ได้รับเลือก รัฐบาลไทยรับ ศาสตราจารย์คอร์ราโด เฟโรจี เข้าเป็นข้าราชการ ในตำแหน่ง ช่างปั้นกรมศิลปากร กระทรวงวัง เมื่อวันที่ 14 มกราคม พ.ศ. 2466 เมื่ออายุย่างเข้าวัย 32 ปี โดยได้รับเงินเดือนเดือนละ 800 บาท ค่าเช่าบ้าน 80 บาท

ต่อมาใน ปี พ.ศ. 2469 ศาสตราจารย์ คอร์ราโด เฟโรจี ได้ดำรงตำแหน่งเป็นอาจารย์ ช่างปั้นหล่อ แผนกศิลปากรสถานแห่งราชบัณฑิตยสภา ได้รับเงินเดือนเดือนละ 900 บาท แล้วย้ายมาเป็น ช่างปั้น สังกัดอยู่ในกองประณีตศิลปกรรม กรมศิลปากร กระทรวงธรรมการ

ราวปีพ.ศ. 2477 เนื่องจากทางราชการเห็นความสำคัญของการศึกษาศิลปะตามแนวตะวันตก จึงได้ขอให้ ศาสตราจารย์คอร์ราโด เฟโรจี เป็นผู้วางหลักสูตรการศึกษาให้มีมาตรฐานเดียวกัน กับโรงเรียนศิลปะในยุโรป ท่านจึงเริ่มวางหลักสูตรวิชาจิตรกรรม และประติมากรรม ขึ้นในระยะเริ่มแรกชื่อ "โรงเรียนประณีตศิลปกรรม" (ซึ่งต่อมา โรงเรียนประณีตศิลปกรรม ได้เปลี่ยนชื่อไปเป็น "โรงเรียนศิลปากรแผนกช่าง" ในปี 2480

โดยศาสตราจารย์ คอร์ราโด เฟโรจี ได้วางหลักสูตรอบรมกว้าง ๆ และทำการสอนให้แก่ผู้ที่สนใจ ในวิชา ประติมากรรมทั้งภาคทฤษฏี และภาคปฎิบัติ โดยผู้ได้รับการอบรมรุ่นแรก ๆ ส่วนมากสำเร็จการศึกษามาจากโรงเรียนเพาะช่าง อาทิ สาย ประติมาปกร, สุข อยู่มั่น, ชิ้น ชื่อประสิทธ์, สวัสดิ์ ชื่นมะนา และแช่ม แดงชมพ ผู้ที่มาอบรม ฝึกงานกับศาสตราจารย์คอร์ราโด เฟโรจี (สมัยนั้นเรียกกันว่า "อาจารย์ฝรั่ง") ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย และค่าธรรมเนียมใด ๆ ทั้งสิ้น เพราะทางราชการมีนโยบายส่งเสริม ช่างปั้น ช่างหล่อ ให้มีคุณภาพ และมีมาตรฐาน

ซึ่งต่อมาบุคคลเหล่านี้ได้มาเป็นผู้ช่วยช่าง และบางคนก็เข้ารับราชการ ช่วยแบ่งเบาภาระงาน และช่วยทำให้กิจการปั้นหล่อของ กรมศิลปากร เจริญขึ้นอย่างรวดเร็ว

และการเริ่มเปิด สอนศิลปะของศาสตราจารย์คอร์ราโด เฟโรจี ให้แก่ข้าราชการ และคนไทย ที่รักทางช่างศิลป นี้เอง เป็นผลให้ประเทศไทยมีช่างศิลปที่สามารถทำงานได้ตามความ ต้องการของทางราชการ ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2480 เป็นต้นมา
ในช่วงปลายสงครามโลกครั้งที่ 2 (ในช่วงปี 2485) ประเทศอิตาลี ยอมแพ้แก่ฝ่ายพันธมิตร เป็นผลให้ชาวอิตาเลียนในประเทศไทย ต้องตกเป็นเชลยของเยอรมันกับญี่ปุ่น รัฐบาลไทยจึงขอ ควบคุม ตัวศาสตราจารย์ คอร์ราโด ไว้เอง จากนั้นหลวงวิจิตรวาทการ ได้ดำเนินการขอโอน สัญชาติจากอิตาเลียน มาเป็นสัญชาติไทย และเปลี่ยนชื่อให้เป็น "นายศิลป์ พีระศรี" เพื่อคุ้มครองไว้ไม่ให้ต้องถูกเกณฑ์ ไปเป็นเชลยศึกให้สร้าง ทางรถไฟสายมรณะและสะพานข้าม แม่น้ำแคว เมืองกาญจนบุรี

ผลงานออกแบบ และประติมากรรมของท่านมีจำนวนมากมาย เช่น

- อนุสาวรีย์พระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก ร. 1 ขนาด 3 เท่าของพระองค์ ที่เชิงสะพานพุทธฯ
- อนุสาวรีย์ท้าวสุรนารี จังหวัดนครราชสีมา

- อนุสาวรีย์ของสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว สวนลุมพินี

- อนุสาวรีย์พระเจ้าตากสินมหาราช วงเวียนใหญ่

- อนุสาวรีย์สมเด็จพระนเรศวรมหาราช อำเภอดอนเจดีย์ สุพรรณบุรี

- พระพุทธรูปพระประธานในพุทธมณฑล จังหวัดนครปฐม

- ประติมากรรมที่อนุเสาวรีย์ชัยสมรภูมิ อนุเสาวรีย์ประชาธิปไตย และอนุเสาวรีย์อื่น ๆ เป็นต้น

และงานชิ้นสุดท้ายซึ่งยังไม่ทันเสร็จก็ถึงแก่กรรมเสียก่อน คือ งานปั้นพระบรมรูปพระบาทสมเด็จเพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช


และงานทางด้านวิชาารชิ้นสุดท้ายคือ การวินิจฉัยจิตรกรรมฝาผนังสกุลช่างนนทบุรี

ศาสตราจารย์ ศิลป์ พีระศรี ถึงแก่กรรมที่โรงพยาบาลศิริราช เมื่อปี พ.ศ. 2505 รวมสิริอายุได้ 70 ปี

แม้ว่าท่านจะจากไปนานแล้วก็ตาม แต่ผลงานและคำสอน ของท่านยังคง อยู่ในความทรงจำ ของชาวศิลปากร ซึ่งท่านเป็นผู้ก่อตั้งวางรากฐานมหาวิทยาลัยมาแต่แรกเริ่ม บรรดาลูกศิษย์ ทั้งรุ่นแรก ๆ และรุ่นหลังต่างกล่าวเป็นเสียงเดียวกันว่า


"อาจารย์ฝรั่ง" ผู้นี้ นอกจากเป็น อาจารย์ผู้ตั้งใจ และมุ่งมั่นในการประสิทธิ์ประสาทความรู้ทางด้านศิลปให้กับศิษย์ ทุกคนอย่างไม่มีปิดบัง หรือหวงวิชาใด ๆ แล้ว ยังเป็น "ครู" ผู้อุทิศกายใจ ดูแล เอาใจใส่ เพื่อชี้แนะ ทั้งวิถีการดำรงชีวิต และแนวทางศิลป์ที่ถูก ที่ควรให้กับศิษย์ทุกคนอีกด้วย

ศาสตราจารย์ ศิลป์ พีระศรี จึงนับเป็นปูชนียบุคคลคนหนึ่งของไทย ที่ได้สร้างคุณูปการ ในทางศิลปะ จนเป็นที่รู้จักกว้างขวาง และคนไทยรุ่นหลังควรได้รู้จัก

มีคำบอกเล่าเกี่ยวกับแนวคิด การทำงาน และความทุ่มเทชีวิตต่อศิลปะ และราชการไทยของ อาจารย์ศิลป์ โดยลูกศิษย์หลายต่อหลายคน ไว้ในหนังสือ "อาจารย์ศิลป์กับลูกศิษย์"

ไว้อย่างน่าสนใจ อาทิเช่น คำบองเล่าของ เขียน ยิ้มศิริ ศิษย์รุ่นแรกของศาสตราจารย์ศิลป์

"...อาจารย์ศิลป์ เป็นคนตรงต่อเวลามาก และใช้เวลาให้เป็นประโยชน์ต่อราชการไทยจริง ๆ แม้ถึงเวลารับประทานอาหารกลางวันท่านก็ไม่ออกไปข้างนอก ท่านเอาอาหารมาจากบ้าน รับประทานเสร็จ พักผ่อนเพียง 15 นาที แล้วก็ทำงานต่อไป ไม่มีหยุดพักดื่มน้ำชา อย่างชาวยุโรปทั่วไป ดื่มแต่น้ำเปล่าเมื่อเวลากระหายเท่านั้น อุปนิสัยเช่นนี้ ส่อให้เห็นว่า ท่านเป็นผู้มีความตั้งใจจริงต่อการทำงาน และมีความสำนึกในความรับผิดชอบอย่างสูง...”
์
"...เมืองไทยก่อนตกอยู่ในเงื้อมมือของภัยสงคราม ได้มีการจัดงานฉลอง รัฐธรรมนูญกันเป็นประจำ ศาสตราจารย์ศิลป์ได้แนะนำให้รัฐบาลจัดงานประกวดภาพเขียน ภาพปั้น ส่งเสริมหลักหกประการ และความสำคัญของการมีรัฐธรรมนูญแห่งชาติไทย นับว่าท่านมิได้ ทำงานเฉพาะที่ได้รับมองหมายเท่านั้น แต่ยังได้ทุ่มเทชีวิตจิตใจ และความคิดที่จะส่งเสริม ให้เกิดการตื่นตัวในการศึกษา และนิยมงานศิลปในหมู่ศิลปิน และประชาชนทั่วไป อาจกล่าวได้ว่า ความคิดของท่านเป็นทางหนึ่งของการเผยแพร่งานศิลป สมัยปัจจุบันของศิลปินไทย ซึ่งทำให้เกิด มีงานแสดงศิลปกรรมแห่งชาติขึ้นเป็นประจำอยู่ทุกวันนี้...”

"...การปฏิบัติหน้าที่ราชการในแก่รัฐบาลไทยนั้น ศาสตราจารย์ศิลป์มิได้มุ่งหน้า แต่จะนำเอาหลักการ และความชำนิชำนาญในแบบอย่างของศิลปตะวันตกมาอบรมสั่งสอน และส่งเสริมให้เกิดความนิยมในหมู่คนไทยเท่านั้น แต่ท่านได้ศึกษาศิลปของไทยด้วย สิ่งที่ท่านได้ค้นพบจากการค้นคว้าของท่าน

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับ วิวัฒนาการของงานศิลปชนเผ่าไทย ในยุคต่าง ๆ หรือเกี่ยวกับคุณค่า และลักษณะศิลป ในรูปแบบต่าง ๆ ของไทยก็ตาม ท่านได้พยายามที่จะถ่ายทอดให้แก่ผู้อื่น และสนับสนุนให้คนไทยสนใจศึกษา และเห็นคุณค่าศิลปประจำชาติ พยายามรักษษไว้มิให้ สูญสลายไป

ท่านได้เขียนบทความเกี่ยวกับศิลป ของไทยไว้เหลายเรื่อง รวมทั้งบทความ ที่จะเป็นการชี้ให้เห็นถึงคุณค่าต่อจิตใจ และประโยชน์ของศิลปที่มีแก่สังคม อีกมาก อาจกล่าวได้โดยมิผิดพลาดว่า ศาสตราจารย์ศิลป์ พีระศรี ได้ทุ่มเททั้งกาย และวิญญาณเพื่อ เสริมสร้าง ฟื้นฟูความนิยมในศิลปให้เกิดขึ้นในหมู่ชาวไทย อย่างยากที่จะหาใครเปรียบได้ ท่านเกิดมาเพื่อเมืองไทยโดยแท้ แม้มิได้มีสายเลือดเป็นคนไทย...”

หรือจากคำบอกเล่าของศิษย์รุ่นหลัง ๆ ที่ว่า

"....ศาสตราจารย์ศิลป์ พีระศรี ท่านให้การอบรมแก่ศิษย์ทั้งภาคทฤษฎี และปฏิบัติโดยมิได้ เหน็ดเหนื่อย เป็นผู้ที่มีความขยันขันแข็ง ท่านมาทำงานแต่เช้าก่อนเวลา 8.00 น. และกลับบ้าน หลังเวลา 18.00 น. ทุกวัน ตั้งใจถ่ายทอดวิชาอย่างจริงจัง ทำให้ศิษย์ทุกคนมีความขยัน หมั่นเพียร ใครเกียจคร้านท่านจะไม่พูดด้วย ท่านชอบที่อยู่ใกล้ศิษย์เสมอ ปกตินอกจากท่าน จะมิเคยลาป่วย หรือลาหยุดแล้ว ในทางตรงกันข้ามยังมาทำงานตั้งแต่เช้ายันค่ำ

ท่านทำงานไม่หยุด ทั้งงานประติมากรรม อนุสาวรีย์ของส่วนราชการ และงานสอนที่ท่านทุ่มเท ท่านเคารพต่อราชการ ไม่เคยใช้เวลาราชการและไม่เคยทำงานพิเศษเป็นส่วนตัวแสวงหา รายได้เพื่อเลี้ยงชีพเพิ่มพูนรายได้นอกจากเงินเดือนราชการ ความขยันหมั่นเพียร ของท่าน ควรค่าแก่การเคารพ ในเกียรติยศ ของท่าน...”

และเพื่อเป็นอนุสรณ์แก่ ศาสตราจารย์ศิลป์ พีระศรี ผู้เป็น "บิดาแห่งศิลปะสมัยใหม่ของประเทศไทย" พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ ศิลป์ พีระศรี อนุสรณ์ จึงถูกจัดตั้งขึ้น โดยตัวตึกตั้งอยู่ด้านซ้ายของอาคาร ที่ทำการกรมศิลปากร ซึ่งในอดีตเป็นสถานที่สำหรับ ใช้ทำงานศิลปะ และสอนนักศึกษา



ปกติแล้ว วันที่ 15 กันยายน ในสมัยที่ศาสตราจารย์ศิลป์ ยังมีชีวิตอยู่ จะถือเป็นวันที่ศิษย์โรงเรียน ศิลปศึกษาทุกคนต่างรอคอย เพราะคือโอกาส การได้ร่วมงานวันเกิด ของผู้เป็นครูศิลป์ ที่บ้านพัก ของท่าน ซอยสายลม ถนนพหลโยธิน ศาสตราจารย์ศิลป์ จะอยู่ร่วมงาน เล่านิทาน ร้องเพลง และหยอกล้อกับศิษย์ดังปฏิบัติต่อลูกหลาน

จวบจนปัจจุบัน วิทยาลัยช่างศิลป สำนึกในบุญคุณของท่านผู้ริเริ่มวางรากฐาน และก่อตั้งวิทยาลัย ช่างศิลป จึงได้จัดกิจกรรมรำลึกศาสตราจารย์ศิลป์ พีระศรี ในวันเกิดของท่านคือ วันที่ 15 กันยายน มาตลอดทุกปี และตั้งเป็นวัน "ศิลป์ พีระศรี" เพียงแต่วันนี้ไร้ ร่างเจ้าของวันเกิด เหลือไว้ก็แต่คำสอน และสถานศึกษาศิลปะ ตลอดจนคุณความดีที่ไม่มีใครลืม “ศิลปะยืนยาว ชีวิตสั้น”

Vincent van Gogh

Vincent van Gogh (30 mars 1853 à Groot-Zundert aux Pays-Bas - 29 juillet 1890 à Auvers-sur-Oise) est un peintre et dessinateur néerlandais.

Son œuvre, presque inconnue à sa mort, annonce le fauvisme et l'expressionnisme.

Biographie
Sa jeunesse
Vincent van Gogh est le fils d'un pasteur calviniste, il naît le 30 mars 1853 à Groot-Zundert, un petit village néerlandais dans l'ouest du Brabant-Septentrional.Sa mère, Anna-Cornélia Carbentus, est la fille d'un relieur de la cour. La famille Van Gogh est d'ancienne bourgeoisie, déjà notable au XVIe siècle et XVIIe siècle. Vincent est l'aîné de six enfants. C'est "Théo", de quatre ans plus jeune que lui, qui a la préférence et deviendra plus tard le précieux soutien moral et financier que révélera leur correspondance.

Son oncle, qui est associé à la galerie d'art Goupil & Cie, l'y fait entrer en 1869. Il travaille à La Haye, puis à Londres et à Paris, avant son licenciement en 1876. Il se sent alors appelé par une vocation spirituelle et commence des études de théologie qu'il abandonne pour devenir prédicateur laïc. Il obtient une mission d'évangéliste en Belgique, auprès des mineurs du Borinage, dans la région de Mons. Il y devient un prédicateur solidaire des luttes contre le patronat.

Sa traversée du Borinage commença à Pâturages, en 1878. Il y est accueilli par un pasteur qui l'installa chez un colporteur au n° 39 de la rue de l'Église. Il part ensuite pour Wasmes, dans une maison que très vite, il jugera trop luxueuse et qu'il ne tardera pas de quitter pour une cabane. Il consacre tout aux mineurs et à leur famille. Il va même jusqu'à descendre à 700 mètres dans les fosses. Lors d'un coup de grisou, il sauve un mineur. Mais ses activités ne tardent pas à être désapprouvées, on n'accepte pas sa fonction de « prêtre ouvrier » et cela le choque. Il s'installa ensuite à Cuesmes, dans la maison située au n° 3 de la rue du Pavillon. Accusé d'être un meneur, Vincent Van Gogh échoue mais il gardera l'image de la misère humaine et une partie de son œuvre montre la condition des plus humbles.

Le peintre
Van Gogh commence son apprentissage en copiant des lithographies et des gravures sur bois en s’inspirant des œuvres de Millet, artiste pour lequel il conserva jusqu’à la fin une véritable vénération. Il est soutenu matériellement par Théo, alors employé de Goupil à Bruxelles puis, à partir de 1873 à La Haye. En 1881, à Etten, où ses parents résident, il dessine des portraits, des sujets paysans d’après nature mais surtout des paysages d’une grande richesse calligraphique et dignes de la tradition extrême-orientale. Il étudie le dessin à Anvers et commence la peinture à l'huile, en 1882.

En conflit familial avec son père qui finit par le chasser de sa maison, et victime d’un second échec sentimental, Vincent s’installe un temps à La Haye. Il y reçoit des leçons de peinture de son cousin Anton Mauve et pratique alors essentiellement l’aquarelle et étudie la perspective. Les vingt mois qu'il passe à La Haye (entre 1882 et 1883) semblent décisifs pour l’artiste, où il réalise sa volonté de rompre avec les conventions morales de son milieu social, et son impossibilité de mener une existence normale. De nombreuses lectures, Honoré de Balzac, Victor Hugo, Émile Zola ou encore Charles Dickens, viennent enrichir sa vision du monde, et le renforcent dans ses convictions sociales.

De septembre à décembre 1883, Vincent séjourne en solitaire dans la province de Drenthe, au nord des Pays-Bas, où il s'acharne à travailler pour accomplir sa destinée de peintre. C'est l'unique remède qu’il trouve à un profond sentiment de détresse. Au terme de cette nouvelle expérience, il décide de rejoindre sa famille installée depuis peu à Nuenen, dans le Brabant-Septentrional, dans le presbytère paternel.

C'est dans ce petit village du Brabant que le talent de Van Gogh va définitivement se révéler, de puissantes études de paysans au travail à la pierre noire, mais également quelque deux cents tableaux à la palette sombre, et aux coups de brosse expressifs, viennent alors confirmer son talent de dessinateur et de peintre, et aboutissent aux Mangeurs de pommes de terre, œuvre majeure qui révèle sa sensibilité inquiète et véhémente. Techniquement son œuvre présente encore bien des maladresses, néanmoins la période de Nuenen est rachetée par une inspiration sincère et sa volonté d'un témoignage humain exemplaire, révélateurs des idéaux de Van Gogh et de sa problématique intérieure. À cette même époque, Zola était critique d'art et Joris-Karl Huysmans se rêvait peintre.

À Anvers de nouveau (de novembre 1885 à février 1886), il est impressionné par les Rubens et à la révélation des estampes japonaises, qu’il commence à collectionner dans cette ville. C’est aussi dans la capitale flamande que l'artiste inaugure sa fameuse série d’autoportraits, sur le registre de l’humour macabre.

Disneyland Paris

Le Parc Disneyland ou Disneyland Park[1] est un parc à thèmes de la Walt Disney Company situé en France, en Seine-et-Marne à Marne-la-Vallée, qui a ouvert ses portes le 12 avril 1992. Il fait partie du complexe de loisirs Disneyland Resort Paris anciennement Euro Disney Resort.

Le parc à thèmes s'est d'abord appelé Euro Disneyland jusqu'en 1994 puis Disneyland Paris jusqu'en 2002 où il acquis son nom actuel de Parc Disneyland. Ces changements successifs de nom symbolisent aussi la difficulté du parc à trouver son identité et sa fréquentation. Le parc n'appartient pas directement à la Walt Disney Company mais à Euro Disney Associés SNC détenu par Euro Disney SCA.

Le nom Disneyland Paris, utilisé par la majorité des fans, reste toutefois le plus explicite pour le différencier des autres Royaumes enchantés de Disney.

Il s'agit du deuxième site touristique le plus visité en France, après Notre-Dame de Paris, avec 12,2 millions de visiteurs par an.

Main Street USA
Située derrière la gare du Disneyland Paris Railroad, c'est la rue principale du parc avec des boutiques et des restaurants. Le visiteur arrive sur la place de Town Square. Le thème est plus récent de 10 ans par rapport à Disneyland, d'où la présence de lampes électriques au bout de la rue. Un élément insolite est l'utilisation de la silhouette de la gare ferroviaire de Disneyland pour la façade du bâtiment située à droite sur Town Square et qui sert de garage et écurie pour les véhicules de Main Street.

L'Emporium se situe comme dans les autres parcs Disney à gauche et le photographe à droite. Ensuite les boutiques s'agencent comme dans les autres parcs. Un fait intéressant montrant l'attention portée à l'art culinaire est la présence d'un restaurant à chaque angle des deux derniers blocs des la rue. Le Walt's et le Market House Deli au niveau de la rue transversale puis le Casey's Corner (à gauche) et le Victoria's Home-Style Restaurant (ex Gibson Girl Ice Cream Parlour) (à droite) avec leurs terrasses sur la grande place du Château.

Au bout de l'avenue se situe Central Plaza, la place centrale du parc. En temps normal, un parterre de fleurs décore le centre du "rond point". A Noël, une scène recouvre le parterre, et sur les parterres au alentours, une boule de Noël géante et transparente est posée sur de la fausse neige, sur chaque parterre : Central Plaza est renommée pour l'occasion en Jardin des Contes. Durant la saison intitulée Magie de l'Eté, un gros logo représentant Jiminy Cricket est installé (sauf durant l'été 2007). Lors de la saison d'Halloween, une citrouille géante (qui est en fait un centre de maquillage) est posée. Cette année, à l'occasion du 15ème anniversaire de Disneyland Resort Paris, une scène (similaire à celle du Jardin des Contes) dorée sera installée pour la Bougillumination.

Mais le pays est aussi unique car c'est le seul Main Street où l'on peut passer derrière les boutiques. De chaque côté de la rue se trouve une rue couverte : à gauche la Liberty Arcade et la Discovery Arcade à droite côté Discoveryland.

Frontierland
Ce pays est celui du Far West. Le visiteur est invité à découvrir la vie dans la ville minière de Thunder Mesa. Les attractions de ce pays sont donc toutes des lieux de cette ville.

L'entrée se fait par le Fort Comstock, un fort en rondin qui sert aussi d'exposition sur Davy Crockett, Legends of the Wild West . Sur la gauche se trouve le saloon hébergeant le spectacle de The Lucky Nugget Saloon et le Last Chance Cafe. Sur la droite, le General Store appelé Thunder Mesa Mercantile Building côtoient trois boutiques d'articles liés au Far West.

Derrière une petite place s'ouvre les Rivers of the Far West. Deux chemins longent les rives de cette rivière. Celui de gauche mène à la maison hantée, Phantom Manor.

Sur le chemin du manoir se trouve l'embarcadère de Thunder Mesa Riverboat Landing à partir duquel on peut naviguer sur la rivière à bord d'un des deux bateaux à aubes, Molly Brown ou Mark Twain. Plus loin au bord de la rivière un petit cimetière au pied de Phantom Manor offre une vue magnifique sur la montagne de Big Thunder Mountain mais aussi sur un ensemble rocheux inspiré des concrétions sulfuriques entourant les geysers comme à Yellowstone. Un squelette de dinosaure (vraisemblablement un allosaure) et deux geysers agrémentent les bassins d'eau aussi surnommés pieds de mammouths.

Sur une île au milieu de la rivière s'élève la Big Thunder Mountain figurant la mine de Thunder Mesa. Il est nécessaire pour embarquer à bord du Big Thunder Mountain Railroad qui est une montagne russe (taille minimale: 1,02 m) de longer la rivière par le chemin de droite. Le visiteur peut également s'arrêter à la Rustler Roundup Shootin' Gallery juste avant l'entrée de la mine pour s'entraîner au tir à la carabine.

Face à l'entrée de la mine, l'atmosphère change et évoque le Mexique avec le restaurant Fuente del Oro Restaurante. Ce lieu servit à l'ouverture du parc de scènes pour des apparitions de Zorro.

Le chemin continue en contournant l'entrée de la mine jusqu'au fin fond de Frontierland où se trouve le Frontierland Depot du Disneyland Paris Railroad. Le long du chemin le visiteur trouvera une grange hébergeant le Cowboy Cookout Barbecue, puis un petit sentier menant au Pueblo Trading Post et au Pocahontas Indian Village, aire de jeu construite en 1996 au bord de la rivière à côté de l'ancien embarcadère des Indian Canoes, disparu en 1994. Plus loin au pied de la gare Frontierland Depot, le Critter Coral est un semblant de ferme éducative pour les enfants ; en face le Chaparral Theater propose différents spectacles comme Tarzan, la rencontre durant la saison estivale et Mickey et la Magie de l'Hiver en automne et en hiver.

Adventureland
Cette partie du parc a pour thème l'aventure exotique. L'entrée se fait depuis la place centrale par Adventureland Bazaar. C'est un souk inspiré des Contes des Milles et Une Nuit et des aventures de Simbad le marin. Son contenu changea plusieurs fois depuis sa construction. À l'origine, une ruelle pleine d'objets artisanaux et trois boutiques : La reine des serpents, L'échoppe d'Aladin et Les trésors de Scheherazade ; puis transformation de La reine des serpents en salon de thé en 1996, puis création du restaurant Agrabah Café en 1999, emblobant la ruelle et L'échoppe d'Aladin. En face une petite attraction sur Aladdin, le Passage enchanté d'Aladdin, a ouvert ses portes en 1994. Le parc Disneyland Paris est le seul à avoir avec ce souk une section sur le Moyen-Orient en dehors de l'Arabian Coast de Tokyo DisneySea (EPCOT possède aussi un pavillon du Maroc).

Face au bazar, la boutique la Girafe Curieuse évoque l'Afrique et un petit pavillon accueille le Café de la Brousse. Le thème est complété un peu plus loin par le restaurant Aux épices enchantées rebaptisé Hakuna Matata en 1995 .

Le reste du land s'articule autour de la rivière encerclant les deux îles d'Adventure Isle.

L'île sud est surmontée par le gigantesque Disneyodendron (arbre) de la Cabane des Robinson, d'après le film sur les robinsons suisses. Sous l'arbre, un réseau de galeries nommé Le Ventre de la Terre

De l'autre côté de l'île se trouve le restaurant Colonel Hathi's Pizza Outpost,dont le nom d'origine est Explorer's club, qui est une tentative de réutilisation du concept développé pour les Enchanted Tiki Room mais sans la partie attraction. À côté de ce restaurant fut ajoutée en 1994 la première montagne russe avec un looping, Indiana Jones et le Temple du Péril.

La seconde île adopte les thèmes de Peter Pan dont l'attraction de Fantasyland se situe non loin. Ainsi le bateau pirate du Capitaine Crochet (un restaurant nommé Captain Hook's Galley occupe le pont inférieur) mouille au pied de Skull Rock, un rocher en forme de tête de mort. Derrière ce rocher, s'ouvre un autre réseau de galeries, nommé Ben Gunn's Cave en hommage à L'Île au trésor. Au dessus des souterrains, un point d'observation et un Rocher-Qui-Bascule permettent de divertir les plus jeunes.

Un pont suspendu relie les deux îles par les hauteurs tandis qu'un pont flottant agrémenté d'une épave (indiqué comme étant celle des robinsons suisses) fait de même sur l'arrière au pied du Temple du Péril.

À l'extrême nord d'Adventureland se trouve un fort en pierre évoquant les Caraïbes. Il abrite l'attraction Pirates des Caraïbes, le restaurant Blue Lagoon et la boutique Le coffre du capitaine.

Fantasyland
Fantasyland est le pays des contes de fées. On y retrouve de nombreux héros de dessins animés Disney.

Le château marque l'entrée principale de ce pays. Mais on peut le rejoindre à pied depuis Adventureland, Discoveryland ou en train avec la Fantasyland Station. Au pied du château, sur la place centrale, un théâtre de plein air propose des spectacles pour les plus jeunes comme Winnie l'Ourson. Il est sobrement appelé Théâtre du Château, qui a précédemment accueilli le spectacle "Winnie l'Ourson et ses Amis", et qui sert maintenant de lieu de rendez-vous pour certains personnages Disney.

Le château possède, ce qui est une première pour Disney, des douves et des souterrains visitables. Le pont-levis est aussi incurvé au lieu d'être droit.
Au premier étage du château se trouve une galerie racontant l'histoire de la Belle au Bois dormant au travers de fresques, de tableaux, de vitraux et d'objets d'art. Elle donne sur une vue aérienne de la place marchande de Fantasyland. La galerie est accessible depuis un escalier imitant un arbre. Deux boutiques se partagent le rez-de-chaussée du château, l'une dédiée à Noël, et l'autre aux objets en cristal. C'est dans cette dernière qu'un escalier descend dans les profondeurs du château. Elles hébergent un dragon semi endormi de 27 m de long, un audio-animatronic.

Dans le bâtiment situé à l'ouest se trouve plusieurs attractions : Blanche-Neige et les sept nains et Les aventures de Pinocchio ainsi que deux boutiques et un restaurant.
Le bâtiment situé à l'est accueille quant à lui plusieurs boutiques et un restaurant. L'Auberge de Cendrillon est située au pied du château dans une cour du bâtiment à l'est. L'entrée est marquée par un carrosse argenté en forme de citrouille, presque issu du film.Ce carrosse, faisant partie d'une parade, à été offert par le parc Walt Disney World comme cadeau d'ouverture. Entre les deux bâtiments, s'élève un carrousel, le Carrousel de Lancelot. Devant le manège se trouve une pierre avec une épée enfichée dedans, afin de rejouer la célèbre scène où le futur Roi Arthur l'extrait Excalibur.

Fantasyland est ensuite coupée en deux par un cours d'eau provenant d'Adventureland. Côté château c'est l'Europe continentale avec la France, l'Allemagne et l'Italie. Au nord du ruisseau c'est l'Angleterre qui occupe une grande place mais une section évoquant le Benelux a été ajoutée en 1994. Deux "îles" occupent le centre du land.


Sur la gauche, se trouve Dumbo's Flying Elephants avec des éléphants volants tandis que sur la droite, les Mad Hatter's Tea Cups, les célèbres tasses du Chapelier Fou sont couvertes d'un auvent en verre évoquant les œuvres de Baltard. L'attraction possède un aspect très intéressant de nuit.

Derrière Dumbo se trouve la section anglaise de Fantasyland. On y retrouve Peter Pan's Flight avec à l'entrée une tour rappelant Big Ben. Derrière le Toad Hall's Restaurant est l'une des rares évocations du film Le Crapaud et le Maître d'école de 1949.

Juste à côté se trouve la gare du Disneyland Paris Railroad avec en dessous le Fantasyland Theater qui a précédemment accueilli "Le Noël de Mickey", "Disney Magic Music Days" et depuis juillet "Winnie l'Ourson et ses amis"

Derrière les Mad Hatters' Tea Cups s'étend un important labyrinthe : l'Alice's Curious Labyrinth avec le château de la Reine de Cœur. Triste anecdote pour les enfants, le toboggan du château a été condamné pour causes d'accidents fréquents.

Plus loin sur la droite débute la section sur le Benelux, avec le moulin du Old' Mill. Entre le moulin et le labyrinthe, un chemin passe sous la voie de chemin de fer. Il a été ajoutée en 1994 en même temps que l'attraction des Pirouettes du Vieux Moulin construite au dos du moulin. Le chemin permet d'accéder aux deux attractions imbriquées :

Casey Jr - Le petit train du cirque est le nom du train dans Dumbo qui ici traverse les champs de la Hollande et passe à côté du château miniature de la Belle et la Bête.
Le pays des contes de fées de son nom d'origine est une croisière en bateau avec des décors miniatures illustrant les principaux contes de fées.
Cette double attraction reproduit celle existante à Disneyland mais en mettant à jour les contes.

De 2001 à 2005, l'espace situé le long du labyrinthe et le chemin pour la section sur le Benelux accueillent à la période de Noël des chalets comme un marché de Noël. Un autre existe aussi dans Disney Village.

Dans la suite du bâtiment est se trouve une évocation de l'Italie avec un restaurant "Bella Notte" et un glacier "Fantasia Gelati". Entre les deux une zone boisée devait accueillir une attraction sur la Belle et la Bête mais jamais construite.

En face de "Fantasia Gelati" se trouve, d'un coté, It's a Small World, une attraction souvent appelée familièrement "Le pays des poupées".De l'autre coté, dans la zone boisée, une attraction sur La Petite Sirène aurait du voir le jour mais le projet ne fut jamais abouti.

C'est à côté de cette attraction que débutent ou finissent les parades.

Fait insolite, le porche situé sur la route de la parade entre le théâtre du château et la pizzeria Bella Notte s'est vu retirer son arche en 1999 afin de faire passer des chars surmontés de personnages Disney gonflables, la Parade ImagiNations. L'arche ne fut jamais remise.

Discoveryland
Discoveryland était lors de l'ouverture du parc en 1992 un nouveau concept de Tomorrowland. Cette section voulait rendre hommage aux grands visionnaires européens comme Jules Verne ou H.G. Wells. Pour plus de détails, voir les concepts de Disneyland Paris

À l'entrée du land se trouve des rochers évoquant du basalte volcanique émergeant de bassins avec des fontaines. Ils sont là afin de donner une "énergie cinétique" et forcer le visiteur à poursuivre son chemin.

Le premier bâtiment à gauche de l'entrée accueille une boutique et une attraction. L'attraction était de 1992 à 2005 le Visionarium, un cinéma à 360° évoquant les grands visionnaires et faisant en autre rencontrer Jules Verne et HG Wells à l'Exposition Universelle de Paris en 1900. Elle a fermé ses portes pour faire place à Buzz Lightyear's Laser Blast le 8 Avril 2006.

Ensuite le chemin s'élargit pour donner place à l'Orbitron, un manège de fusées surmonté d'un énorme mobile simulant des planètes. Sur la gauche s'ouvre l'entrée de Vidéopolis, une salle de spectacle de 1350 places accueillant depuis avril 2004 La Légende du Roi Lion.La partie haute de la salle sert également de restaurant fast-food. Un dirigeable nommé Hypérion d'après les Walt Disney Studios de l'avenue Hyperion, évoque le film L'île sur le Toit du Monde (Disney 1974). La salle compte trois entrée-sorties. La principale est celle côté Orbitron avec le dirigeable et les guichets du restaurant. Mais à l'opposé une sortie donne sur l'autre partie de Discoveryland. Au centre du bâtiment un hall permet de rejoindre directement les premiers rangs de la salle. Il fut utilisé pour une exposition technologique (sponsorisée par Philips) jusqu'en 1998 puis deux salles de jeux, Arcade Alpha et Arcade Beta.

En face, de l'autre côté d'Orbitron, l'attraction Autopia étale ses routes que l'on peut parcourir en voiture miniature.

Derrière l'Orbitron, s'élève l'imposant édifice de Space Mountain. Le thème de l'attraction, ouverte en 1995, était De la Terre à la Lune jusqu'en 2005 où il fut remplacé par Space Mountain : Mission 2, ce deuxième thème, a pour but de visiter l'univers jusqu'à ses limites. Le premier thème faisait écho au Visionarium en s'inspirant du roman De la Terre à la Lune de Jules Verne.

Au pied de la montagne, un lagon accueille Les mystères du Nautilus une reproduction du Nautilus sortie de l'adaptation par Disney en 1954 du roman Vingt mille lieues sous les mers, aussi de Jules Verne.

Derrière Space Mountain, le thème "Vernien" change pour être plus "actuel".

Un pavillon ressemblant à une station satellite futuriste héberge la boutique Star Traders. Sur la gauche un X-Wing marque l'entrée de l'attraction Star Tours. Plus loin sur la gauche au pied du X-Wing, une rampe ajoutée fin 1992, permet de rejoindre la gare de Discoveryland Station du Disneyland Paris Railroad.
Un chemin fut percé en 1995 pour rejoindre Fantasyland, côté It's a Small World. Mais comme il coupe le chemin de la parade, il est fermé plusieurs fois par jour.

À droite de Star Traders se trouve l'Imagination Institute, un organisme imaginaire accueillant la cérémonie de l'inventeur de l'année. C'est l'attraction Chérie, j'ai rétréci le public. Elle remplace depuis 1999, la défunte attraction Captain Eo avec Michael Jackson.

Juste après se trouve une pizzeria basée sur l'univers de Toy Story, le Buzz Lightyear's Pizza Planet. Ensuite le chemin continue de faire le tour de Space Mountain et revient au lagon du Nautilus

เมดูซ่า

เมดูซ่า - Medusa เป็นคำที่มีมานานมากแล้ว ที่ยังคงเป็นรากศัพท์ไว้ในหลายๆภาษาโบราณ เช่น ในภาษาสันสกฤต คือ "เมธา ในภาษากรีก คือ Metis และในภาษาอียิปต์โบราณคือคำว่า Met หรือ Maat มีแหล่งกำเนิดจากตำนานของประเทศลิเบีย ที่นำเข้ามารวมในตำนานกรีกทีหลัง เป็นที่นับถือของชาวลิเบียโบราณว่าเป็น เทพแห่งงู หรือเจ้าป่าเจ้าเขาผู้มีอำนาจดุร้าย ในยุโรปสมัยโบราณยุคหิน งู ยังไม่ได้เป็นสัญญลักษณ์ของความชั่วร้าย ซึ่งเป็นทัศนคติตามคริสตศาสนาที่เกิดขึ้นมาภายหลัง หากเป็นสัญญลักษณ์ของพลังอำนาจเหนือธรรมชาติ และก็อาจเป็นไปได้ที่ว่า เมดูซ่า เจ้าแม่ผู้ทรงพลังจากสังคมโบราณ เป็นเค้าเงื่อนที่ชาวอินเดียนำไปผูกเป็น เจ้าแม่ทุรคา หรือ กาลี ก็ได้

เมดูซ่า นั้น แต่เดิมทีหลายพันหลายหมื่นปีมาแล้วก็คงเป็น เจ้าป่าเจ้าเขาที่มีอำนาจ มีผมขอดหยิกหยักถักเป็นเปียเล็กๆทั่วทั้งหัวแบบชาวอัฟริกัน (แบบที่เรียกว่า dreadlocks) ที่ดูคล้ายงูในสังคมดึกดำบรรพ์ ที่ยังนับถือยกย่องให้ผู้หญิงเป็นใหญ่ ภายหลังที่สังคมกรีกกลายมาให้ผู้ชายเป็นใหญ่ ภาพพจน์ของ เมดูซ่า ก็ค่อยๆเปลี่ยนไป เนื่องจากเทพบุรุษเข้ามาแทนที่เทพสตรี ในสังคมกรีก ในช่วงพันปีแรกของอาณาจักรกรีก จนมาถึงประมาณ ๖๐๐ ปีก่อนคริสตศตวรรษ วิหารบูชา เมดูซ่า ก็ถูกทำลายลงไปไม่เหลือซาก ชาวกรีกคงเอามาผูกเป็นตำนานให้เป็นนางมารร้ายไปในภายหลัง ชื่อของเธอ ก็กลายไปเป็นเพียงตำนานแห่งความพ่ายแพ้ ที่ถูกฆ่าโดย เพอร์ซีอุส แล้วชาวกรีก ก็ถ่ายทอดพลังอำนาจของ เมดูซ่า มาให้ เทพอะธีน่า ผู้เป็นเทพสตรีตัวอย่างของสังคม ที่ชาวกรีกต้องการใช้เป็นแบบอย่าง คือรักษาพรหมจรรย์ และรับใช้ครอบครัว ยึดมั่นในความซื่อสัตย์จงรักภักดีและเทิดทูน เทพเซอุส พระบิดา เหนือตนเอง ตามตำนานกรีกนั้น เมทิส แม่ของเมดูซ่าและพี่น้องอีกสองสาว ทั้งเมดูซ่าและพี่สาวแต่เดิมนั้น เป็นสาวงามมาก ต่อมา เมทิส แม่ของนาง ถูก เทพเซอุส ข่มขืน แล้วกลืนลงท้องไป เมทิส เป็นเจ้าแห่งปัญญา และสามารถแปลงร่างต่างๆได้ เซอุส จึงอาศัยพลังปัญญาและเวทย์มนต์ของ เมทิส มาเพิ่มอำนาจให้ตัวเอง ช่วยให้ เซอุส มีอำนาจยิ่งใหญ่กว่าเทพทั้งปวง และยังสามารถแปลงร่างได้ดังใจนึก ไปเอาสตรีมากมายเป็นภรรยาได้ในภายหลัง พลังของ เมทิส สำลักออกทางหน้าผากของเซอุส กลายเป็นเทพธิดา อะธีน่า ผู้ได้รับมรดกทางปัญญาจาก เมทิส ผู้เป็นแม่ ตั้งแต่เกิดมา อะธีน่า ก็ถือ เมดูซ่า เป็นศัตรูคู่แค้นที่จักต้องพิฆาตให้ดับสิ้น เพราะในบรรดาพี่น้อง มีแต่เมดูซ่า ผู้เดียวที่เป็นมนุษย์ พี่สาวชาวกอร์กอนทั้งสองร่วมท้องแม่ของเธอ มีสถานะเป็นเทพ จึงฆ่าไม่ตาย อะธีน่า จึงหันมาหาทางทำลาย เมดูซ่า แต่ผู้เดียวในบรรดาลูกแม่เดียวกันทั้งหมด วันหนึ่งใน วิหารอะธีน่า ที่ชาวกรีกสร้างไว้บูชาสักการะแต่ละเทพเป็นวิหารๆไป เทพอะธีน่า เป็นเทพอุปถัมภ์ของสาวพรหมจารี ที่สตรีพรหมจรรย์ชาวมนุษย์มักไปบูชา สาวงาม เมดูซ่า ที่มีชายมากหลายหมายปอง ก็ไปบูชา เทพอะธีน่า ยังวิหารตามปกติ เทพโพไซดอน ได้ประจักษ์เห็นความงามของนางแล้ว ก็ต้องการครอบครองโดยใช้กำลังขืนใจ อะธีน่า จึงได้โอกาสใส่ความว่า เมดูซ่า บังอาจลบหลู่นางด้วยการสู่สมในวิหารอันศักดิ์สิทธิ์ แล้วฉวยโอกาสสาบ เมดูซ่า ให้กลายเป็นมารร้ายน่าเกลียดน่ากลัว และสาปให้ผมอันสวยงามลือชื่อของนาง กลายเป็นงูเต็มหัว จากสาวงามเลื่องชื่อ ต้องมากลายเป็นมารร้ายที่น่าชิงชังขยะแขยง จนใครที่ได้เห็น จะต้องกลายเป็นหินไป เมดูซ่า ทั้งชอกช้ำ ทั้งอับอาย ก็แปรความเจ็บช้ำที่ได้รับให้กลายเป็นความเคียดแค้นชิงชัง ต้องการทำร้ายหมายมาดทุกชีวิตที่ขวางหน้า โดยทำให้กลายเป็นหินไปจากการมองหน้าของนาง เป็นการตอบโต้ความอยุติธรรม ที่ทำให้นางต้องรับ ชะตากรรมอันโหดร้าย เมดูซ่า จึงกลายเป็นมารร้าย ผู้เป็นที่กล่าวขวัญถึง มากที่สุดในตำนาน กรีก มีทั้งภาพสลัก รูปปั้นต่างๆของเมดูซ่าตามวิหารต่างๆมากมาย

ผู้ที่ฆ่า เมดูซ่า ได้คือ เพอร์เซอุส เมื่อ เพอร์ซีอุส ตกหลุมรัก โพลีเดคเทส ก็ต้องออกล่าหา เมดูซ่า เพื่อตัดหัวมาตามสัญญาที่ให้ไว้กับ เทพอะธีน่า ซึ่งรอคอยหาคนมากำจัด เมดูซ่า ให้อยู่นานแล้ว เพราะความเป็นเทพของนาง ทำให้ไม่สามารถไปแสดงอำนาจพาลได้ถนัด ยังต้องอาศัยเหตุผลข้ออ้าง และน้ำมือคนอื่นไปกำจัดศัตรูให้ กี่คนๆมาแล้วที่ต้องการไต่เต้าสร้างวีรกรรม ที่ได้กลายเป็นหินไปหมด ทันทีที่ เพอร์ซีอุส มาเข้าทางตน อะธีน่า ก็กุลีกุจอปรากฏตัวขึ้นทันที เพื่อช่วยให้ทุกอย่างดำเนินไปตามแผนกำจัด เมดูซ่า ของนางโดยราบรื่น อะธีน่า จึงช่วยบอกทางให้ เพอร์ซีอุส ไปยัง ซามอส อันเป็นที่พำนักของ นางกอร์กอนสามพี่น้อง เทพอะธีน่า ก็ได้ประทานโล่ห์ที่เป็นเงามันวับเหมือนกระจก แล้วช่วยให้ภาพปรากฏของนางมารทั้งสาม เพื่อ เพอร์ซีอุส จะได้เห็นว่าหน้าตาเป็นอย่างไร และเตือน ไม่ให้มองหน้าเมดูซ่าตรงๆ เพราะจะทำให้กลายเป็นหินไปเสียก่อน จากนั้น อะธีน่า ก็ให้อนุชา คือ เทพเฮอร์มีส (ที่ชาวโรมันเรียกว่า เมอร์คิวรี่ นั่นเอง) ซึ่งก็เป็นเทพบุตรของ เซอุส อีกผู้หนึ่ง ไปนำ ดาบโค้ง ของโครนัสมาให้


เพอร์ซีอุส เพื่อใช้ฆ่า เมดูซ่า เพื่อให้เป็นหลักประกันว่า เพอร์ซีอุส จะปฏิบัติการได้สำเร็จ ก็ต้องอาศัยของวิเศษอื่นๆอีก อะธีน่า จึงช่วยบอกอุบายรายละเอียด และชี้ทางให้ เพอร์ซีอุส ไปหานางแม่มดสามพี่น้องแห่ง เกรยี ผู้เป็นแม่เฒ่ามาตั้งแต่เกิด นางทั้งสามมีตาเพียงดวงเดียว และมีฟันเพียงซี่เดียว ต้องแบ่งกันใช้ แต่ก็ทะเลาะเบาะแว้งแย่งตาแย่งฟันกันมาชั่วชีวิต เพอร์ซีอุส จึงอาศัยความชุลมุนจากการแก่งแย่งนั้น เข้าไปขโมยดวงตาและฟันพวกแม่มดเกรยีมา เพื่อบังคับให้นางทั้งสามบอกทางไปหานางนิ้มฟ์ผู้ใจดีแห่งอุตรทิศ แล้วจึงจะคืนตาและฟันให้ เมื่อ เพอร์ซีอุส รู้ทางแล้ว ก็ไปหา นางนิมฟ์ผู้ใจดี ผู้ให้ยืมรองเท้ามีปีกที่ทำให้เหาะได้ หมวกวิเศษที่ทำให้ล่องหนได้ และกระเป๋าวิเศษเพื่อไว้ใส่หัวเมดูซ่า เมื่อได้ของวิเศษต่างๆแล้ว เพอร์ซีอุส ก็เข้าไปยังถ้ำของนางมารกอร์กอนสามพี่น้อง เมื่อไปถึงก็พบว่า เมดูซ่า กำลังนอนหลับกับพี่สาวทั้งสอง เพอร์ซีอุส ก็ได้ อะธีน่า ที่ตามมาช่วยอยู่ตลอดเวลา ช่วยถือโล่ห์ให้ จากภาพเงาของเมดูซ่าในโล่ห์มันวับ เพอร์ซีอุส ก็ตัดหัว เมดูซ่า ขาดแล้วเก็บใส่ถุงวิเศษทันที เลือดไหลนอง ออกจากคอของ เมดูซ่า ก่อกำเนิดเกิดออกมาเป็น ม้ามีปีก เพกาซัส แล้ว เมดูซ่า ก็จบสิ้นความระทมทุกข์ทรมาน จากชีวิตอันโหดร้ายของเธอ ส่งผลให้ เพอร์ซีอุส กลายเป็นวีรบุรุษอมตะ ผู้ปราบมาร ของชาวกรีกไป

Crayon mine

Le crayon mine, souvent appelé crayon à papier, ou dans le nord de la France crayon de bois, crayon-bois ou crayon gris, ou dans l'est de la France crayon de papier, est utilisé dans de nombreux domaines. Le fait qu'il soit facile d'effacer ses traits à l'aide d'une gomme est l'une des raisons de son succès.

Il est constitué d'au moins deux parties :

un centre en graphite mélangé à de l'argile, appelé mine, servant à laisser des traces ;
une protection en bois protégeant la mine de la cassure et les doigts de l'utilisateur de traces noires.
Le crayon mine a été mis au point par Nicolas-Jacques Conté en 1795 pour remplacer un graphite pur (appelé plombagine) provenant d'Angleterre. Parfois, à une de ses extrémités, se trouve une petite gomme permettant quelques effacements.

Avant la généralisation de l'invention de Conté, le crayon était un tube métallique fendu et muni d'une petite bague coulissante pour maintenir la mine, ceci aux deux extrémités, ce qui permettait d'utiliser deux mines différentes (plombagine et craie blanche, ou sanguine, sépia, etc). Par la suite, pour le dessin technique ou de précision, le crayon mine a été remplacé par le portemine utilisant des mines aux diamètres calibrés de 0,3, 0,5 ou 0,9 mm (pour les principaux formats).

Dureté des mines
H signifie hard (« dur » en anglais, que l'on pourrait traduire par « sec ») ;
B signifie black (« noir » en anglais) ;
HB signifie hard black (c'est-à-dire « moyen ») ;
F signifie fine point (« pointe fine »). Il s'agit du véritable milieu, HB étant en fait un peu plus gras.
Cette classification a été créée par Lothar Faber vers 1839 ; elle est très courante en France. On trouve également une codification numérique utilisée dans de nombreux pays.

Plus le crayon est sec (H), plus sa trace sera légère ; plus le crayon est gras (B), plus sa trace sera noire. La version la plus répandue est le HB. En dessin, on utilise généralement du HB, facile à effacer, puis l'on renforce les ombres au moyen de crayons plus gras. Les mines les plus dures sont surtout utilisées en dessin technique.

La dureté est en liaison directe avec la proportion d'argile contenu dans la mine : plus celle-ci est importante, plus la mine porte du côté "H" : l'argile est une charge (maigre), le graphite joue simultanément le rôle de liant (gras) et de pigment.

Il existe aussi des crayons en graphite sans bois, appelés mine de plomb ou mine de graphite.

Types de crayons

Crayons de couleurs
Les crayons de couleurs utilisent des mines faites de pigments mélangées à de l'argile et de la gomme ou de la résine. Ils sont apparus au début du XXe siècle et leur emploi s'est généralisé dans la seconde moitié du siècle.

Généralement, ceux-ci sont en bois, mais par souci de sécurité, des crayons « sans bois », et des crayons de cire ont fait leur apparition. Destinés aux plus jeunes, ils permettent une meilleure prise en main (grâce à un format « large » adapté) et évitent les échardes.

Ils sont, le plus souvent, destinés à l'usage du coloriage à l'instar du stylo-feutre.

Les crayons de couleurs font aussi partie de la trousse de l'écolier et sont, à ce titre, souvent associés à la jeunesse et à l'école.

Crayon aquarelle
Les crayons aquarelles sont des crayons de couleurs constitués de mines miscibles dans l'eau, ils sont utilisés secs ou dilués dans l'eau, seuls ou dans les techniques mixtes avec la gouache et l'aquarelle. Les traces de crayons allongés d'eau se diluent et donnent l'aspect de l'aquarelle.

Crayon pastel
Les crayons pastel ont une mine dont la constitution est celle du pastel sec mais rendue moins friables par l'adjonction d'une plus importante quantité de gomme arabique. Ils s'emploient seuls ou en complément de la technique du pastel sec et aussi dans des technique mixtes, notamment avec la gouache.


Crayon fusain
Les crayons fusains sont constitués de mines en fusain aggloméré, comme pour les crayons graphites, ils sont plus ou moins tendre, leur dureté varie entre 4h à 4b. Ils permettent un travail plus précis que les bâtons de fusain.

ที่มาของ"สัญญลักษณ์ร้านตัดผม"

สัญลักษณ์ไฟหมุนที่ร้านตัดผม เรียกว่า "บาร์เบอร์ โพล" (barber pole) ถือกำเนิดขึ้นในทวีปยุโรป ยุคที่ช่างตัดผมรวมอยู่ในอาชีพหมอฟันและศัลยแพทย์ หรือจะว่าผ่าตัด ถ่ายเลือด ทำฟัน เป็นภาระหน้าที่อย่างหนึ่งของช่างตัดผมก็ได้

เป็นเช่นนั้นอย่างเป็นทางการตั้งแต่ พ.ศ.1639 ที่ประเทศฝรั่งเศส ด้วยฝีมืออาร์คบิชอปแห่งร็วง เมืองหลวงของแคว้นนอร์มังดี ท่านสั่งห้ามบุรุษไว้หนวดเคราโดยเด็ดขาด ทำให้กิจการตัดผมและโกนหนวดเครามีความจำเป็นมากขึ้น แล้วใครจะมีของมีคมเท่าศัลยแพทย์เล่า

กระทั่งภายหลังเมื่อการแพทย์มีความชัดเจนในสาขาของตนยิ่งขึ้น อาชีพศัลยแพทย์กับช่างตัดผมจึงถึงแก่กาลต้องแยกจากกันโดยสิ้นเชิง เหลือเพียงสัญลักษณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความบังเอิญตกทอดเป็นมรดกจากหมอผ่าตัดถึงช่างผัดผม

เรื่องก็เพราะ ครั้งยังทำงานทูอินวัน ระหว่างการผ่าตัดถ่ายเลือดผู้ป่วย คุณหมอจะพาดแถบผ้าพันแผล 2 เส้น รอไว้ เส้นหนึ่งสำหรับพันรอบแขนผู้ป่วยก่อนถ่ายเลือด เส้นหนึ่งไว้พันแผลภายหลังงานเรียบร้อย นานเข้าแถบผ้าพันแผล 2 เส้น ก็เป็นภาพเจนตาจนเป็นที่เข้าใจตรงกันทั่วไปว่าเป็นร้านคุณหมอ (ที่รับตัดผมด้วย)

จากแถบผ้าพันแผลวิวัฒน์เป็นเสาทาสีเลียนแบบ ติดตั้งอย่างถาวรภายนอกร้าน มองคล้ายเกลียวริบบิ้น 2 สี เรียก "เกลียวริบบิ้นสีขาวแดงสองเส้นพันรอบแท่งเสา" ว่า บาร์เบอร์ โพล จากยุโรปไปถึงอเมริกา ช่างตัดผมอเมริกันรักชาติเติมสีน้ำเงินเข้าไปในบาร์เบอร์ โพล ด้วย เป็นสีแดง ขาว น้ำเงิน ตามสีธงชาติสหรัฐอเมริกา

บาร์เบอร์ โพล กลายเป็นสื่อสัญลักษณ์สากลของร้านตัดผมในที่สุด เห็นปุ๊บรู้ปั๊บว่าเป็นร้านตัดผม โดยไม่ต้องคอยมองหาป้ายชื่อร้าน ทั้งยังบอกให้ทราบด้วยว่าร้านเปิดทำการหรือไม่ หากไฟหมุนเปิดอยู่แสดงว่าร้านเปิด เข้าไปใช้บริการได้ หากไฟปิดคือร้านปิด ตรงไปร้านอื่นได้เลย

ต้นทางของวัฒนธรรมไฟหมุนหน้าร้านตัดผมจึงคือเมืองร็วง แคว้นนอร์มังดี ประเทศฝรั่งเศส ซึ่งปัจจุบันเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่สำคัญแห่งหนึ่งของฝรั่งเศส โดดเด่นด้วยมหาวิหารนอเตรอดาม สร้างเสริมต่อเติมด้วยสถาปัตยกรรมหลายยุคหลายสมัยจากศตวรรษที่ 12 ถึงศตวรรษที่ 19 และเป็นเมืองที่ฝังศพวีรบุรุษชาวฝรั่งเศสในยุคกลาง เฉพาะอย่างยิ่งเป็นที่ฝังพระหทัยของพระเจ้าริชาร์ดใจสิงห์ (Richard the Lion Heart) กษัตริย์อังกฤษผู้ประทับอยู่ในฝรั่งเศสมากกว่าอังกฤษ

Pocky

Pocky (ポッキー, pokkii?) (Japanese pronunciation IPA: /pokːiː/) listen (help·info) is a Japanese snack food produced by the Ezaki Glico Company of Japan. It was first sold in 1965, under the name Chocoteck, and consists of a biscuit stick coated with chocolate. Pocky was an instant hit among Japanese teenagers, and brought in sales of 30 billion yen in its first two years. The name was changed to "Pocky", after the Japanese onomatopoetic word for the sound Pocky makes when bitten, pokkin (ポッキン). The original was followed by "Almond Pocky" in 1971, with an almond coating, and "Strawberry Pocky" in 1977. Today, the product line includes such variations as milk, mousse, green tea and coconut flavored coatings, and themed products such as "Decorer Pocky", with colorful decorative stripes in the coating, and "Men's Pocky", a dark (bittersweet) chocolate and "mature" version.

Pocky is very popular in Japan. In bars, it is sometimes served in a glass of ice water. It also has a significant presence in other East Asian countries such as China and South Korea. In Europe, Pocky is renamed Mikado after the game Mikado. In the United States and Canada, Pocky can be found in Asian supermarkets (such as Mitsuwa) and the international section of most large supermarkets, such as Wegman's, as well as Wal-Mart Supercenters and anime convention dealers' rooms. In Malaysia, Pocky was renamed as Rocky, perhaps to avoid a vulgar word in Malay with similar pronunciation. Pocky has recently been marketed in America by LU, a company of the Danone Group, although it is also marketed by Ezaki Glico's American division, Ezaki Glico USA Corporation. In Australia, Pocky is usually sold in Japanese convenience markets along with other Japanese foods and products.

Outside of Japan, Pocky is fairly popular among Japanophiles and anime fans. Its constant association with the Engrish phenomenon and the oddness of some of its versions (like the "Men's Pocky" bittersweet flavor), as well as the several Pocky parodies seen on many anime/manga series, contribute to the snack's reputation.

Pocky flavors
Pocky can be found in dozens of varieties. The most popular flavors include chocolate, strawberry, and almond. Some of the more unusual flavors include the seasonal flavors of honey (spring) and kiwifruit mango (summer). There is also the bittersweet version of chocolate Pocky called Men's Pocky. There are also regional flavors of Pocky such as grape (Nagano), yubari melon (Hokkaido), giant mikan (lemony, sold in Kyūshū), powdered tea azuki bean (Kyoto), Kobe wine (Kobe). There are also such flavors as banana, coffee, caramel, marble royal milk tea, melon, milk, cream cheese, berry, sweet potato, coconut, almond crush, pineapple, pumpkin, pizza and hazelnut.

Some other unique Pocky flavors include kurogama (black sesame), kinako (soy bean flour), and green tea, which are popular Asian cuisine items cleverly incorporated into dessert flavours.

Special variations of Pocky include Decorer Pocky (which features extra decorative icing) and Mousse Pocky (which features extra thick, mousse-like icing).

A related product is Pretz, which is a savoury version of Pocky that features flavours like tomato and salad.

"ร่ม" ถือกำเนิดมาได้อย่างไร

เวลาฝนตกจะนึกถึงอะไรเป็นสิ่งแรก ใช่แล้วคนส่วนใหญ่ก็จะนึกถึงสิ่งของสิ่งหนึ่งที่เรียกว่า ต้องมีมาคู่เวลาฝนตกเลย ก็คือ "ร่ม" นั้นเอง อย่างน้อยก็ช่วยเราไม่ให้เปียกฝนได้ระดับนึงแหละ ทำให้เราเดินทางไปไหนได้สะดวกขึ้น แต่ใครจะรู้บางว่า “ร่ม” ที่เรากางอยู่น่ะ จริงๆแล้วในสมัยก่อนหรือยุคเริ่มแรกเขาไม่ได้มีไว้กันฝนหรอกนะ

"ร่ม” หรือที่เรียกว่า “Umbrella” มีรากศัพท์มาจากคำว่า “Umbra” ซึ่งเป็นภาษาละติน แปลว่า “บังแดด” ร่มถือกำเนิดขึ้นในดินแดนเมโสโปเตเมีย ประมาณ 3,500 ปีมาแล้ว ซึ่งดินแดนแถบนี้จะมีพื้นที่เป็นทะเลทรายเกือบทั้งหมด นานๆจะมีฝนตกลงมาสักที ร่มจึงใช้ในการกันแดดมากกว่ากันฝน

จนเมื่อราว 1,200 ปีก่อนคริสต์กาล ในสังคมอียิปต์เชื่อกันว่า ท้องฟ้าคือร่างกายของเทพธิดานามว่า “นัต” ซึ่งปกคลุมโลกดุจร่มอันมหึมา มนุษย์จึงได้คิดสร้างร่มขึ้นไว้เป็นตัวแทนของเทพธิดานัต เพื่อใช้ปกป้องคุ้มครองผู้ที่อยู่ใต้ร่มเงา ที่ส่วนใหญ่จะเป็นผู้สูงศักดิ์ โดยเฉพาะกษัตริย์

ต่อมา ชาวกรีกได้รับเอาวัฒนธรรมการกางร่มมาจากอียิปต์ ในยุคแรกๆนั้นจะมีความเชื่อว่าผู้ที่จะกางร่มได้นั้นจะต้องเป็นผู้ที่มีอำนาจเท่านั้น แต่ระยะหลังความเชื่อนี้เริ่มจางลง ทำให้คนธรรมดาก็สามารถที่จะเดินกางร่มได้ แต่การกางร่มก็จำกัดอยู่เฉพาะในวงของสตรีเท่านั้น ซึ่งวัสดุที่ใช้ในการทำร่มส่วนใหญ่คือ กระดาษ ต่อมาบรรดาผู้หญิงก็เริ่มที่จะเรียนรู้วิธีการทำร่มแบบใหม่ ที่นอกจากจะกันแดดได้แล้ว ยังสามารถกันฝนได้ด้วย โดยการใช้น้ำมันทาลงบนร่มกระดาษให้ทั่ว ซึ่งร่มก็จะสามารถกันน้ำได้

จนถึงคริสต์ศตวรรษที่ 18 ผู้ที่กางร่มส่วนใหญ่ก็ยังคงเป็นผู้หญิง เพราะเนื่องจากว่าผู้ชายกลัวที่จะโดนสบประมาทว่าอ่อนแอ จึงไม่ค่อยมีใครนิยมกางร่มเท่าใดนัก จนในปี ค.ศ.1750 โจนาส แฮนเวย์ ชายชาวอังกฤษ เป็นชายคนแรกที่ลุกขึ้นมาพกร่ม ท่ามกลางเสียงเย้ยหยันของคนรอบข้าง แต่เขาไม่สนใจ และยังยืนยันว่าจะพกร่มต่อไป จนกระทั่งการพกร่มเป็นที่ยอมรับของคนอังกฤษไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชายก็ตาม จนกระทั่งถึงทุกวันนี้
รู้อย่างนี้แล้วชายคนไหนที่ไม่ค่อยกล้าพกร่ม ก็ควรที่จะเปลี่ยนความคิดซะใหม่นะคะ เพราะว่านอกจากฝนจะทำให้เปียก แล้วอาจจะไม่สบาย เป็นไข้หวัดได้นะจ๊ะ ส่งผลกระทบต่อการเรียน และการงานของอีกด้วย ยังไงก็ดูแลรักษาสุขภาพกันด้วยนะจ๊ะ